Het Groenesteinsyndroom of Een lege plek in Den Haag

[p. 138]

Supplement

De heer G.J. Voss te Uitgeest schreef in 1981 namens zijn vrouw een briefje aan een kloosterorde. Daarin stelde hij deze orde verantwoordelijk voor het leed dat zijn vrouw in een kindertehuis was overkomen. Toen deze orde niet reageerde, nam hij telefonisch kontakt op en moeder-overste deelde in dit gesprek mee dat haar orde niet op de brief zou reageren. Hierop zond de heer Voss een brief aan bisschop Gijsen. Enige passages uit deze brief luiden:

‘Mijn vrouw had een vriendin, die ook in dit weeshuis verbleef. Als haar vriendin iets had gedaan en gestraft moest worden, moest zij door mijn vrouw bloot over de rand van de badkuip worden gelegd en met een roede over haar billen worden geslagen om daarna in het ijskoude water te worden gedompeld. De bedoeling hiervan was sadistisch, nl. vernedering en tegelijk afbreuk doen aan de vriendschap die er tussen hen beiden bestond.’

‘Mijn vrouw had ook eens een poppewagen gekregen van haar vader en was daar heel erg aan gehecht. Toen die nonnen dat in de gaten kregen moest ze die poppewagen afstaan. Alles was erop gericht om elk vleugje vreugde aan deze kinderen te ontnemen.

Haar broertje plaste nog wel eens in bed en werd dan 's morgens in de badkuip in het ijskoude water gedompeld en moest dan de volgende dag als straf in zijn pyjama naar school. Ze werden veelvuldig geslagen, tegen de verwarmingsradiatoren gegooid en met een stok op de knokkels van de handen geslagen, zodat ze onder de blauwe plekken zaten. Dit gebeurde speciaal in de lingeriekamer.’

‘Eens had mijn vrouw toen ze 10 jaar was “rotwijf” tegen een non gezegd. De straf die ze hiervoor kreeg was als volgt:

Ze werd veertien dagen lang opgesloten in een klein kamertje op de voorraadzolder vlak onder de toren. Iedere morgen werd ze er uit gehaald en naar de kapel gebracht, waar ze dan vooraan

[p. 139]

in het middenpad op haar knieën moest liggen en als zondares lag gebrandmerkt. Als de nonnen dan te communie gingen en langs haar moesten kreeg ze van de één een stomp en van de ander een trap. Dat een kind onder deze omstandigheden doodsbang wordt kwam blijkbaar niet bij hen op of was, erger nog, misschien juist wel de bedoeling.

Ze moest altijd met haar handen boven de dekens slapen. Toen op 12-jarige leeftijd haar lichaam zich begon te ontwikkelen, werden haar borsten afgebonden, kortom, alles werd voorgesteld als zondig.

Dit is in het kort een globale beschrijving van hetgeen “in de naam van God” is gebeurd.

Door deze opvoeding in het weeshuis is ze haar hele leven getekend geweest. Schuldgevoelens, dat alles wat ze in haar leven als negatief ervoer haar schuld was, minderwaardigheidscomplex, dat alles wat zij deed niet goed was, dat ze nooit iets goed kon doen, dat ze nergens voor deugde.

Als echtgenoot heb ik altijd gedacht en gehoopt dat dit wel door de jaren zou slijten, hetgeen helaas een ijdele hoop is gebleken. Thans is mijn vrouw in de overgangsjaren in dermate grote psychische problemen gekomen, dat zij zich onder psychologische behandeling moest laten stellen. In een gesprek met de psycholoog vertelde deze mij dat hij hetgeen haar was gebeurd als onmenselijk en onchristelijk beschouwde.’

Namens het bisdom Roermond antwoordde de gedelegeerde dr A. Raijmaekers. Enige citaten uit zijn brief:

‘De zusters kunnen zich niet indenken, dat de dingen, die u schrijft, ook zo gebeurd zijn.

Een kind uit straf in koud water zetten, dat konden de zusters zich niet indenken.

Als het zo erg was, als u schrijft, dan zou zo'n kind toch bij haar vader geklaagd hebben en deze bij het bestuur.

Het is onmogelijk nu nog een oordeel uit te spreken.

Overigens vind ik het niet helemaal juist om mensen, die het goed gemeend hebben en er hun leven voor hebben opgeofferd na hun dood publiekelijk nog ter verantwoording te willen roepen.’