Osmose

[p. 171]

Kim

Nu loop ik constant rond met de vrijheid in mijn hand. De vrijheid is voor deze kamer te klein, voor de straat te klein. Voor de stad, ga zo maar door. Ik moet goed opletten wat ik doe, ik sta steeds te wiebelen. Wiebelend en springend voor het loket als ik een kaartje onderteken voor mijn invaliditeitsuitkering.

Gisteren spraken ze me immers nog aan, toen ik op het trottoir, Pepita naast me, een appel zat te eten. Niemand begrijpt wat er aan de hand is. Zo wil ik beginnen, een appel eten op een plaats die me bevalt. Waarom niet? Er kan me nù niets meer gebeuren. Weersomstandigheden zijn opgeheven. Ikzelf ben opgeheven.

Terwijl ze denken dat ik me niet meer interesseer, terwijl ze denken dat ik lijd of onverschillig ben, bitter geworden ben, dat ik aan de rand van de zelfmoord sta, smerige, goedkope onzin. Het lijkt eenvoudig niet op de werkelijkheid. Terwijl ze denken, dat ik me nog met hèm bezig houd, terwijl ze denken me naar feesten te moeten slepen en me daar beeldschone prenteboeken voorhouden over het leven, terwijl ze blij zijn dat ik het kettingroken heb afgeleerd en geen opium meer slik, opgelost in hete thee. Wat weten ze ervan?

Maar ik tel wel de treden van elke trap die ik beklim, dan weet ik hoeveel het er zijn, altijd makkelijk. Ik onthoud wel alle kleuren in appartementen, kelders, en andere ommuurde ruimtes, zodat ik die ruimtes herken, als ik er terug mocht komen.

Terwijl ze denken dat het allemaal zo tragisch is, terwijl ze denken dat ik Bo veroordeel om zijn menselijkheid van vlees en bloed.

Terwijl Ludmilla denkt dat ik niets om haar geef; ze keek niet verder dan haar neus lang is. Me met een zuchtje in haar armen vlijen en zeggen dat ik me, heus Ludmilla, goed voel?

[p. 172]

Dat ik misschien nog eens aan het toneel wil om een invalide met hart en ziel te kunnen spelen? Moet ik haar zeggen, dat ik dankbaar ben, ondankbaar ben? Moet ik zeggen dat Paul me geen flikker interesseert, dat ik straks Pepita weg ga brengen, om een reden die ik niemand duidelijk zal maken? Moet ik zeggen dat ik onschuldig ben, of feitelijk wèl schuldig ben? Moet ik zeggen dat je aardig op weg bent Ludmilla om een beverige, afhankelijke idioot te worden, dat je je niet op eigen, gezonde benen in balans kunt houden?

Terwijl ze denken dat ik schade heb geleden aan mijn lijf of ziel. Ik, die zo gezond ben als een vis, die nu een situatie heb waaraan ik me vast kan houden, of is dat belachelijk gezegd en gelogen?

Ludmilla, die eens alles geloofde wat ik zei. Ik, die met haar sprak in romantische parkjes over eeuwige dingen, vanuit een geloofje, dat slechts gebaseerd was op angst voor straf. Het zekere voor het onzekere nemen. In God geloven, omdat je het risico loopt dat hij bestaat.

Ludmilla, met open mond naar me luisterend en gelovend aan het eeuwige bestaansrecht, via mij, de leugenaar.

Terwijl ze denken, dat ik verbitterd ben en geen fiducie meer in het leven heb. Is het niet om te huilen?

Dag Pepita, je moet weg. Je vrouwtje wil zich aan niets en niemand meer hechten. Ook dat zal verkeerd geïnterpreteerd worden, dat is zeker.

Ik zag God rechtop in haar ogen staan Pepita, in romantische uren, niet door de reflex van mijn gezicht, maar zij deed het zelf. Ludmilla, die bonkend in haar kamer heen en weer loopt. Niets kan ik haar vertellen, niets. Het zou allemaal te lyrisch worden, rococogejammer op geleende stoelen van die bange zak Klaus.

Ik ben nu alles aan het opruimen. Gen spoor meer van Kim en Pepita, van Paul. Die moet maar voor zichzelf zorgen. Hij doet alles voor me, om het fijne gevoel, dat dat bij hem teweegbrengt. Ik weet dat toch veel te goed? Ik zie toch hoe hij behoedzaam met me manoeuvreert, om net niet te veel en net niet te weinig te doen?

Alles in stapels langs de muur zetten, alle tierelantijnen neerhalen en dan de fik erin. Men blijft maar kathedralen

[p. 173]

voor zichzelf bouwen. Logisch, niemand doet het voor jou. Vannacht droomde ik, dat er drie marionetten van het plafond zakten. De ene was Bo, de tweede was ik zelf en de derde bleef halverwege steken zodat ik hem nauwelijks kon zien. De laatste was gestoken in een zwartwollen pakje. Zijn beentjes waren van zilver. Ik zag de monden van Bo en mij bewegen, maar kon niet horen wat ze zeiden.

Toen viel Bo plotseling van zijn draadje in een bak kokend water. Na een kwartiertje is hij een geheel andere geworden, zei Paul, die schommelend op mijn bureautje naast me zat. Maar na een kwartier was Bo nog dezelfde en Paul ging beschaamd in een hoekje zitten, zijn handen onder het hoofd. Ik pakte de druipende marionet Bo op en stopte hem in mijn bijouteriedoosje. Als je iets doet, doe het dan goed, zei Paul en hij sloeg de deksel van het doosje met een klap dicht.

Het was druk geworden in de kamer. Dansende paren begonnen zich te bewegen in het aankomende daglicht. Men moet niet dansen bij daglicht, dacht ik nog.

Bo brak uit zijn doos en voegde zich tussen de wriemelende troep. Hij had weer normale proproties aangenomen, alleen waren zijn benen van katoen en het draadje zat nog aan zijn schedel vast. Hij danste alleen, volkomen uit het ritme. Zijn donkere bril droeg hij over het voorhoofd. Niemand herinnerde zich meer mijn ongeluk. De hele kleverige hoop verklaarde zich solidair met Bo, de grappige grollenmaker. Hij was populair. Ze droegen hem op de schouders en Paul klopte hem langdurig op zijn rug. Dag beste Paul, wie is er met wie solidair tot op het eind? Terwijl zij denken, dat ik verdrietig ben, terwijl zij denken, dat ik immuun geworden ben voor menselijke relaties.

Nu is alles bijna zover, Pepita. Uit de kasten kan niets meer komen. Denk niet dat het gebrek aan liefde was, Pepita, denk niet dat ik je niet mee kan nemen uit tijdnood of om een andere futiele reden.

Straks zullen ze zeggen, babbelend over de afwezigheid van Kim, zo wreed en gewelddadig was ze, dat zelfs haar hond het moest ontgelden. De idioten, die mij nu nog het leven niet gunnen, want waar ìk sta, kan geen ander staan. En wat dan nog?

[p. 174]

Terwijl ze zullen zeggen, tja, het arme wicht, of iets in die geest. Terwijl Ludmilla denkt dat ik apathisch geworden ben door de slag. Zij, die niet weten, dat deze eeuw al onder een ander denken schuilgaat als ik terugkom. Alle woorden op gezegeld papier tegen die tijd, verborgen microfoons onder mijn trui, mijn energiebron verdekt opgesteld.

Pepita springt op als ik naar de deur loop. Ik doe haar blauwe halsband om. Het is een zonnige dag. Het voorjaar schiet al een stuk in de goede richting. We zijn al om de hoek. Wee je gebeente, ik zal mijn linkerhelft rechttrekken tot ik er bij neerval. Ik zal hem rechtdènken, de enige manier. Voor ons, als een afschuwelijk rose lint, slingert de laan tussen een blokkendoos door naar het abattoir.

Pepita doet een plas, één poot op het trottoir, één poot in de goot. Ze blijft een dame tot op haar eind. Wie dwingt me hiertoe? Ik? Zij? Zullie? Het weer? Een plan? Het moet, dat is alles wat ik weet. Me nergens aan hechten, anders kan ik de zaken niet zuiver stellen.

Pepita zal er niets van merken.

Ze rent vooruit. Als ik eindelijk ben aangekomen, ga ik even zitten. Ben waanzinnig moe. Die vervloekte slappe benen van me.

Pepita, die straks een korte, felle sprong zal maken in het getraliede kamertje voor honden.

Ik moet goed nadenken en me niet vergissen. Ik moet goed weten wat ik ga beginnen en beëindigen. Wat betekent alles om me heen? Alle geluiden en zogenaamde symbolen? Betekent het wat? Vroeger dacht ik van wel.

Als ik opkijk, ligt Pepita in een mesthoop met haar vier poten in de lucht. Ze springt overeind en schudt zich uit. Met de ogen lonkend blijft ze op veilige afstand van me staan, de oren zover mogelijk in haar nek. Ik moet goed nadenken en me niet vergissen.

Kom hier.

Ze komt stinkend en schoorvoetend naderbij. Ze gaat zitten en legt een poot vol mest op mijn mouw. Ben je krankzinnig geworden Pepita?

De aarde tolt als een gek om zijn as. Ik ruik rozen. Mijn huid spant strak om mijn kaken.

[p. 175]

Niemand zal het verschil opmerken.

Alles, zo zal men denken, ging gewoon door met haar.

Ik strompel met Pepita aan de lijn het rose gevaar weer uit. Alles gaat ook gewoon door. Het verschil zit onzichtbaar in mijn bloedvaten, in mijn nieren en merg. Het woord ziel noem ik liever niet. Ben daarmee wat voorzichtiger geworden. Zo meteen regel ik alles voor mezelf. Binnen afzienbare tijd kan ik de warmte om me heen mijn eigendom noemen. Straks behoef ik niets meer te huren of te lenen. Ik kan me dan ook het recht verschaffen geen woord meer te zeggen.

Ik ga het grijze park in, met hier en daar een zonnestraal, daarnet nog Park van Bo. De lucht valt in gaten uiteen. Achter die gaten niets of iets? Ik bemoei me er even niet mee. Zal wat voorzichtiger omspringen met bestaande ideeën. Mijn inzichten niet langer beperken, me niets laten voorkauwen door vriendelijke betweters. Geen antieke goden achter de blauwe lucht denken, voordat ik ze in mijn vingers weet.

Ik voel me warm worden. Ik heb geen tijd verloren, geen woorden overgeslagen. Alles nog een keer overdenken, Homerus, Nietzsche, het kwaad, het goed, de zônes van het grijze tussenspel, reisgezichten, close-ups van wanhoop en walging, en dan een finale beslissing nemen over de kern van de algehele substantie.

Ik hoor de fijne mist in het gras en de bosgoden giechelen om middernacht weer in hun houten vuistjes. Geen wandelaar, die zich verheft in schrille disharmonie met deze geweldige, onbevlekte werkelijkheid. Alle dingen horen ergens bij of in. Pepita hoort hierin, misschien nog meer dan ik, die mijn adem inhoud. Ze staat met de rechtervoorpoot omhoog roerloos bij een struikje. In een seconde zal ze opspringen en tussen de struiken neerkomen en als er inderdaad een rat of konijn zit, die probeert te ontvluchten, zal ze hem met een indianengehuil achtervolgen, zodat ik een halfuur naar haar kan lopen fluiten of lijdzaam zal afwachten wanneer madame met de tong uit haar bek, slap van het lachen, zich naast me neerlegt.