Verzen

[p. 262]

CLXXVII.

Door één lief woordje zou zich laten winnen

Door één gebaar of vriendlijke oog-opslag

Of door een luiden, open-heldren lach

Na veel gevlei's en zachtjes-aan zoet minnen

Ik, die droef-wachtend op des Levens tinnen

Melodieus zit klagend, naar den dag

Opstijgend glorieus, van wat eens mag

Bevredigen mijn ziel en zachte zinnen.

Ach nimmer heeft Een Wezen lief-gehad

Dit arme Zelf, dat maar gestaeg moest dwalen

En blij was, als 't een goed'gen hand-druk had,

Maar toch blijft Liefde's Aangezicht mij stralen

In 't donkere toekomst'ge. Ai laat het falen

Mij, die in Mij-Zelf heb den Grootsten Schat.