Verzen

[p. 88]

LXXXII.

Liefde is een macht van lief-zijn en 't begeeren

Om zelf een beetje lief-gedaan te wezen,

't Is vaak elkander aanzien en veel lezen

In 's Lijfs schoon leven om de Ziel te leeren.

Zoo was het, maar zoo zal het niet meer wezen,

Nooit meer voor mij, die lig in droef afweren

Van al de slagen, die mij zéér bezeeren,

Van mijn vreemd leven, dat ik zóó leer vreezen.

Want alle liefheid, ach, en elk gevoel

Dat voor die menschen in mijn ziel opsteeg

Werd voor mij-zelf en dit arm hart een straf,

Die 'k niet verdiend had. Maar ik werd nù koel,

Koel, en tot loon, tot heerlijk loon verkreeg

'k Spijt om de schoonheid, die 'k aan andren gaf.