Verzen

[p. 87]

LXXXI.

Ga niet voorbij, maar blijf bij mij, en voel,

Wat Ik voel in het diepst van dit mijn wezen

Dat niets dan Gij mij nog iets liefs kan wezen

En alles òm u - zonder u - zoo koel,

Zoo leeg, zoo vreemd dat ik mij-zelf niet voel,

Wen ver van u, - en 'k wensch om weg te wezen,

Weg van mij-zelf, in 't land des doods, doods vreezen

Vergetend om de vrees voor 't donker koel

En doodsch gewoel des levens, dat in kringen

Rond-draait geduriglijk, en Ik draai mee,

Ach, ik, een klein arm ding in duizend dingen,

Met u geslingerd in één-zelfde dringen,

Wijl onze klare stemmen kalm als twee

Koralen uit het duister hoog-op zingen.