Verzen

[p. 68]

LXII.

Als een een - zelvig kind dat telken dag

Na moeders dood zijn kleine lief en leed

Op kinder-wijs beschrijft en nooit vergeet

Om 's avonds, - ach! niet als het weleer plach, -

Met bevend handje - maar een zachten lach,

Een blad op 't graf te leggen, en wel weet,

Wanneer het wederkomt, wie of dat deed,

Dat blaadje nemen dat daar gister lag:

Zoo wilde ook ik zoo gaarne als zoete plicht
Voor u die verre zijt, mijns levens boek

Eén blad na 't andre, zachtkens open-slaan.

Maar, ach, rampzaalger dan 't onnoozel wicht,
Ik weet niet of ik vinde wat ik zoek,

Noch of gij alle bladen zult verstaan.