Verzen

[p. 66]

LX.

't Gewoel op 's levens heir-weg wierpt ge u tegen,

O God-geslagene, en in wilde smart

Weest gij de wereld op uw bloedend hart,

En klaagt, en schreit, ter halve neer-gezegen...

Men gaat voorbij; een enkle, die daar mart,

Voelt zich het hart door eigen pijn bewegen

En eigen vreugd; een ander tuurt en sart

En hoont u in 't gezicht. Eén heeft gezwegen:

Hij had der Liefde 't blinkend kleed getrokken

Van 't koud gelaat, en huivrend haar ontzegd,

Door stormen schrijdend als een kalme god, -

Maar weer geloovend zegent hij úw lot,
Nu hij de handen op uw blonde lokken

En begenadigd hoofd, herdenkend legt.