Verzen

[p. 33]

XXXIII.

Mijn oogen branden,
Met felle randen.
De klokken luien, luien mij uit.
Mijn klamme handen
Betasten de wanden.
De klokken luien, luien mij uit.
Wàt toch dat luien in góds-naam beduidt....

O, om een slag,

Die op eens mij versloeg!

O, om een dag,

Dien ik niet meer verdroeg!

Warende waduwen

walmen mij om,

Dwalende schaduwen

staren daar stom.

[p. 34]

 

De klokken luien, luien mij uit.

 

Heffende handen rekken

 

gestrekt,

 

Vragende vormen worden

 

gewekt.

 

O, wat dat luien, dat luien beduidt....

 

De klokken luien, luien mij uit.