Julia (onder ps. Guido)

XXXVII.
Musa mystica.

Een wezen is er, dat mij niet verlaat,

Éen trouwer dan de smart, die soms wel plach

Op eens te wijken voor een wilden lach,

Wanneer de waanzin me in de ziele slaat:

Ik zie des nachts haar schemerend gelaat

In ieder mijner droomen, en ik mag

Haar soms nabij zijn, als ik droom bij dag,

Dolend daarbuiten, waar mijn voet slechts gaat.

[p. 71]

 

Dan wane ik wel, dat met een loom gerucht

 

Van wijd-ontplooide wieken, ze uur aan uur

 

Me omwuift... daar strek ik de armen... maar te gauw...

 

 

 

Zíj wil geen wedermin - en 'k zie nog flauw

 

Een rassche schaduw vlotten op 't azuur,

 

En hoor haar zachte lachen in de lucht...