Honderd verzen en Okeanos

[p. 75]

LXVIII

Wanneer de al-eerste ster, in eenzaam stralen,

Opblinkt aan 't langzaam-donkrend blauw der luchten,

Terwijl al verder naar de kim gaan vluchten

De laatste rozingen na 't zonnedalen,

Dat nog der ruimte wijden rand doet stralen

Met gloènden strook, maar vèr-weg de geduchte

Nacht nadert met haar sluiers en een zuchten

Van wind, gelijkend op diep ademhalen...

Dan voel 'k mij eenzaam, wen ik mijmrend staar

Naar 't sluimrend lucht-ruim on zijn droomenstoeten,

Als heldre starren rijzend, de een na de aêr...

En 'k denk: Wel is dees wereld wonderbaar!

Maar waarom kan niet één dier starren groeten

Met flonker-opslag me, als een blik van Háár?