Honderd verzen en Okeanos

[p. 23]

XXIII

Nu huilt de winter in mijn hart,

De vlagen donkren buiten,

Als wilden beiden van de smart

De flauwende oogen sluiten.

Dat is gekomen van de pracht

Dier schoone zomerdagen,

Wier gloed geen menschelijke macht

Noch bloeisel kan verdragen.

O, droefheid van dit Aardsch Gezicht!

Het moet toch àl verdorren -

Het menschen-hart, het zonne-licht,

Zij sterven zonder morren.