Honderd verzen en Okeanos

[p. 20]

XX

Ik zal mooi dood-gaan, als een vlammend vuur,

Dat ééns nog flikkerde in zijn schoonsten gloed,

Eer 't gansch gebluscht was. Want, als éénig goed

Rest mij de Schoonheid nog, een korten duur.

Hoe zalig is dat nu, wanneer ik tuur

Naar mijn gedachten in hun breeden stoet,

Die àllen schoon zijn, en niet één die doet,

Of zij woû vlieden uit Mijn Hoog Bestuur.

Wat is dat goed, de groote rust van God,

De heerlijkheid eens kunstnaars, en 't geluk

Van mensch, vereenigd in één oogenblik!

Ik ben nu verder koud voor mijn Aardsch Lot:

Der aarde vreugden sterven, maar ik druk

Mij-zelf aan mijne borst, en lach noch snik.