Honderd verzen en Okeanos

[p. 19]

XIX

De boomen dorren in het laat seizoen,

En wachten roerloos den nabijen winter.

Wat is dat alles stil, doodstil... ik vind er

Mijn eigen leven in, dat heen gaat spoên.

Ach, 'k had zoo graag heel, héél veel willen doen,

Wat Verzen en wat Liefde, - want wie mint er

Te sterven zonder dees? Maar wie ook wint er

Ter wereld iets door klagen of door woên?

Ik ga dan stil, tevreden en gedwee,
En neem geen ding uit al dat Leven meê

Dan dees gedachte, gonzende in mij om:

Men moet niet van het lieve Dood-zijn ijzen;

De doode bloemen keeren niet weêrom,

Maar Ik zal heerlijk in mijn Vers herrijzen!