Okeanos-fragmenten

[p. 22]

Ganymedes op aarde,¹
door Willem Kloos.

Hij was een kind der menschen, opgevoed
Bij menschen, en als menschen sterfelijk.

Bij vroegen uchtend ging hij uit, wen nauw
Der bergen toppen in de scheemring grauwden,
En wen het vlottend rood des hemels straks
In bloed'ge vlokken viel op 't vale weiland,
Dat verder naar het West in mist verliep,
Voerde hij reeds met vluggen tred en dreef,
Op velerhande wijzen zijner fluit,
Zijn willig-volgend vee langs 't bochtig pad,
Dat zachtjes-hellend naar het hoogland leidde...
En als de zon dan op het hoogste stond
En heel de stralend-helle middaglucht
Gloeiende neêrhing over 't stille veld,
En 't wijduitgrazend vee zich, langzaam, de een
Na de ander, had terneêrgevlijd in 't gras,
Tot niets zich meer bewoog, dan zocht ook hij,
Met achteloozen tred, in 't naaste lommer
Een ongestoorde rust - en lag - en sliep.
En als soms bij geval een sluwe faun.
Of wilde sater, op datzelfde pad
Geraakt, behoedzaam met de hand de takken
Uiteenschoof en twee vonklende oogen gluurden
Door 't donkergroen geblaêrt, dan dacht die wel,
Verrast door de'aanblik van dat schoon gelaat,
Dat in die schemering als daglicht gloorde,
Een jongen God te zien, een zoon van Zeus,
Hermes of Phoibos-zelf - en tripte verder. -

Maar sliep hij langer, dan 't zijn vee geviel,
Zijn speelgenooten in de groene weide,
Dan kwam met zachten tred zijn lievlingslam,
En lekte hem de handen, waar hij lag;
Tot hij, ontwaakt, met éénen vluggen sprong
Zich hief - en stond - en door de struiken stoof
In 't volle zonlicht: daar kwam alles dan,

1 Episode uit een grooter gedicht.

[p. 23]

 

Op 't luide roepen van zijn heldre stem,

 

Van heinde en verre naar den meester saam,

 

In dolleren galop of staatgen tred. -

 

Dra was het feesttij in het open veld:

 

Het jonge broedsel huppelde aan zijn zij,

 

Of joegen op zijn spoor in wilde vaart,

 

En vloden voor hem heen en keerden weer.

 

Dan zette hij de vingers aan de lippen

 

Op 't smalle fluitje, dat hij zelf, in 't riet,

 

Met vlugge hand zich sneed, zoo Pan verzon -

 

En danste vóór op 't mollige tapijt,

 

Naar de effen maat van eigene muziek,

 

En heel het jonge volkje met hem meê,

 

Vroolijke kalvren en het blonde lam.

 

Of wel, hij zat terneêr in de onbewogen

 

En effen schaduw van een eenzame'eik, -

 

Maar alles daarom heen was zonnelicht -

 

En blies hun allerhande liedjes voor,

 

En zong da[a]rbij van blijden zomertijd,

 

Van, lange dagen, in het geurend gras

 

Roerloos te droomen onder blauwe lucht;

 

En hoe de God, die door de weide gaat,

 

Wanneer het middag is en alles rust,

 

Iedere kudde met haar leidsman kent,

 

En ook een god is voor het makke vee.

 

 

 

Dan leek de weide een vastenavondsklucht,

 

Vol grappen en grimassen van dooreen

 

Buitlende kalvren met het logge schaap,

 

Drok galoppeerend, onder zacht geblaat,

 

Terwijl een rei van witte geitjes danste

 

Een wulpsche menuet in de avondzon.

 

 

 

Maar de oude koeien, wien de wufte zin

 

Voor hooge sprongen en onnut gehol

 

Reeds lang verging voor 't zuivere genot

 

Van 't kalm en lang herkauwen in de zon -

 

Zij stonden met aandachtig oor van ver,

 

Of lagen, luistrend, om hem heen, heel stil,

 

En wie het naaste lag, die legde soms

 

Zijn grooten, trouwen kop op zijne knie,

 

En keek.... met halfgeloken oog... en sliep

 

Zoo, zachtjes, bij die zoete tonen in.

[p. 24]

 

Zoo liepen de uren, tot het groote licht,

 

Met zachte zwiering vallend op de kim,

 

Als roerloos poosde en, éénen oogenblik,

 

De rijzende avond in haar wijde wade

 

En raggen sluier, dien zij voor zich breidde,

 

Met donkergloeiend aanzicht tegenzag.

 

 

 

Dan liep hij reeds met lichte stappen aan

 

Achter zijn zachtjesdravend vee, en dreef

 

Ze 't ver-uit-glooiende geheuvelt af,

 

Recht op het Westen en dien wijden gloed,

 

En zag die schoft'ge flanken in hun zwaai

 

En logge schomm'ling, en de halve maan

 

Der hoorns, zich teekenend met scherpen trek,

 

Tegen dien verren achtergrond van goud,

 

Als donkre schimmen in een zee van licht.

 

 

 

Zoo sleet hij zijne dagen bij het vee,

 

En was, als onder kinderen, een kind....

 

 

 

Januari 1885.