Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 13]

Derde hoofdstuk. Vertrek naar Alkmaar.

Terwijl het gezelschap aan het huis van den Predikant gul onthaald werd, besmeerde eene oude jigtige dienstmaagd met veel toegenegenheid de buile en ligte wonden van den Baron en haaren Leeraar met eenen donkeren bruinen balsem. barend betuigde intusschen van tijd tot tijd, al eetende en drinkende, zijn genoegen, dat hij 'er zoo gelukkig was afgekoomen, schoon hij het voorrecht niet gehad had om alles juist zoo van nabij te zien.

Nu en dan kon de Predikant zich niet bedwingen pijnlijk over het gebeurde te lagchen, echter betuigde hij dat hij gaarn een kwartaal van zijn tractement zou willen missen, zoo deze val nooit plaats gehad had, en dat hij, om de gevolgen, meer over dien val bekommerd was dan over dien van adam; want dat hij het karakter der menschen reeds vrij wel kende, en zeer beducht was, dat de kwaadspreekenheid en nijdige tong van die vergramde vrouw hem het leven hier voor altoos zou verbitteren. In zulk een onverhoopt geval hebt gij mij slechts een briefte schrijven, schreeuwde de Baron met eene welmeenende drift uit, ik heb eene vrije Collatie, ik zal mijn Domine zaaymannius naair den D....l jaagen, en u op

[p. 14]

staanden voet tot wettigen Herder en Leeraar in mijne welgelegen en bloejende Gemeente beroepen; ja dat zal ik, en ik zweer het bij het Huis de stronk. De Predikant boog zich eerbiedig, en oordeelde het best op dit aanbod liever niet te antwoorden. - Of de beleefdheid van den wel opgevoeden Leeraar, of eene groote blaauwe buil, welke op deszelfs voorhoofd zich met eenen bruinen weerschijn vertoonde, verwekte bij den Edelman innig medelijden en achting: hij wilde voor zijn vertrek uit het Dorp daar van eenige blijken geeven; doch daar hij zelfs wel wist, dat hij niet welspreekend was, zocht hij dit op eene andere wijze te vergoeden, hij schudde en drukte, (of liever hij kneep) eer hij op het rijdtuig stapte, met zijne grove sterke handen de zachte hand van den Leeraar zoo geweldig, dat men alle de couleuren der Regenboog op zijn gelaat begon te bespeuren, en eenige weinige traanen in zijne goedhartige oogen.

Na eenen kleinen tijd voort gereeden te hebben zagen de reizigers met verrukking de bekoorlijke landerijen der Purmer en Beemster; de Baron had nimmer zulk een welig weiland, noch zulk een gezond en kloek opgewassen vee aanschouwd. - Naauwlijks waren zij tot digt bij de Kerk der Beemster genaderd, of van zon verzocht den Voerman eenige oogenblikken stil te staan, om het gezelschap de wooning te laaten zien waar in wel eer de beroemdste vrouwen van Nederland een gedeelte van haare voortreflijke boeken hebben geschreven.

[p. 15]

barend.

Vrouwen boeken schrijven? welke vrouwen?

van zon.

Elisabeth bekker, weduwe van den Predikant a: wolf, en haare vriendin agatha deken.

de baron.

Ik ken ze geen van beiden al viel ik 'er over.

van zon.

Zonder twijffel hebt gij haare uitmuntende werken geleezen?

de baron.

Ik lees nooit, dat is maar gekheid.

barend.

Ik lees nooit anders als Notariaale actens, en huurcedullen.

van zon.

Ik wenschte wel, dat gij ze geleezen had - het zou mij niet verwonderen, dat na haaren dood hier nog een gedenkzuil zal worden opgericht, wanneer een meer verlichte nakoomelingschap recht zal doen aan waare verdiensten, en de afgunstigenijd niet meer zal durven knaagen aan het rustend gebeente van deze edele vrouwen. -

Terwijl van zon dus sprak, werd de aandacht van den Baron afgetrokken door eenen zeer grooten, en langzaam voorbij wandelenden Stier, welke door eenen kleinen, op eenen hoorn blaazenden, jongen, werd voortgeleid, en wiens wederga de Edelman met zwaare eeden bevestigde, dat hij nog nooit met zijne oogen gezien had. -

[p. 16]

Bij het vallen van den avond reeden de reizigers de poort van Alkmaar binnen, zij stapten af voor een der beste Logementen; onder het souper werden 'er plannen gemaakt wat des anderen daags te verrichten: na dat men hier omtrent over een was gekoomen, werd door eenen onhandigen knecht, die slechts voor weinige dagen den ploegstaart met het stads leven had verwisseld, aan elk eene afgezonderde slaapkamer aangewezen.