Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 212]

Een-en-twintigste hoofdstuk. De rijdtuigen.

Een Heer, welke in de zelfde Provintie woonde als onze reizigers, en den Baron van aanzien kende, voegde zich na het eeten bij hem, en kwam ongemerkt, terwijl zij voor de glazen stonden te kijken, met hem in gesprek. - Wat is toch de rede, vroeg de Baron, dat de straaten wemelen van mannen, van burgervrouwen, rijdtuigen en sleepkoetsjes, maar dat men geene vrouwen van aanzien ziet? koomen deze dan nooit ten voorschijn? is het alleen den mannen geöorloofd versche lucht in te ademen, en moeten die ongelukkige vrouwen alleen verstooken zijn van het grootste genoegen des levens, van de vrije open lucht? - de zeden, Baron! zijn, helaas! tegenwoordig zoo verbasterd, dat het een schande geworden is te voet te gaan; een vrouw van geboorte, hoe gezond een wandeling ook zij, hoe zeer geen schepsel op den aardbodem gezond kan blijven, zonder beweeging of het genot der open lucht, kan niet te voet gaan zonder haar fatsoen in de waagschaal te stellen; zoo zij slechts drie maal te voet ging, zou men beginnen te twijffelen, of zij wel verdiende onder de lieden van aanzien gerekend te worden, elke wel opgebragte Dame zou haar met verachting, en met een opgetrokken neusje van ter zijde aanschou-

[p. 213]

wen, en welke vrouw kan zoodanig eene beleediging doorstaan? - Echter blijven zij daarom niet altoos te huis, integendeel, veele zijn zoo uithuizig, dat zij daar door maar al te veel hun huishouden, en de opvoeding hunner kinderen verwaarloozen: deze lieve engelen worden dan gewoonlijk toevertrouwd aan luie, dartele, brooddronken, geile, en dikwils zeer ongezonde, minnen, en kindermeiden; gij kunt narekenen, hoe hoog de onkosten van deze koetsen en sleepkoetsjes loopen, en hoe meenig braaf man daar door ongelukkig gemaakt wordt, daar veele naauwlijks met hunnen arbeid de verkwisting hunner vrouwen ten dezen opzichte kunnen goed maaken.

Behalven het gemis van genoegzaame beweeging, is de gansche levenswijze van vrouwen van aanzien verderflijk, beschouw haar eens bij gelegenheid: de meesten zijn ongezonde menschen, die dus een kwijnend nageslacht moeten achterlaaten: zijn 'er twintig bij een, zestien zien 'er uit, als of zij weeken achter den anderen door hevige koortsen waren geteisterd. En hoe veel invloed heeft een ongezond ligchaam niet op de ziel, waar van anders die ontevredenheid, die zwaarmoedigheid, die benaauwdheden, die knorrige luimen, die nijdige grillen van zoo veele der voornaamste vrouwen?

de baron.

Maar wat noemt gij voornaame vrouwen?

de heer t...

De vrouw van een Koopman, die veel geld

[p. 214]

wint, of wiens ouders veel geld hebben gewonnen, of de vrouw van een lid der Regeering.

de baron.

Deze zijn dan ongetwijffeld van Adel?

de heer t...

Geensins, geen van allen.

de baron, (met eene trotsche glimlach.)

En gij noemt haar aanzienlijke, voornaame vrouwen, die in 't openbaar geen gebruik mogen maaken van haare beenen, welke de hemel haar geschonken heeft? indien dan het rijden en kenmerk is van hooge geboorte, dienden onze adelijke vrouwen wel eeuw in eeuw uit in koetsen te woonen.

De Baron zettede een onderkin, stak de rechterhand in zijn borst, en de linker onder het pand van zijn, met goud geborduurd, kamisool, en wandelde eenige reizen ginds en herwaarts door de Zaal.