Elena en Jan-Peter van Brokopondo

[p. 21]

Elena, het vertrek en....

De wekker gaat af. Elena wordt wakker, ze wrijft over haar ogen en rekt zich uit. Het is zes uur en ze moet majn helpen. Haar broertje Pele slaapt nog. Ze slaat een muskiet weg, die om hem zoemt. Pele heeft de naam van pa Jakili gekregen. Majn vond die naam niet zo leuk.

Omdat er veel mannen in Brazilie zijn die Pele heten. Ze zijn genoemd naar de beroemde voetballer. Hij is nu wat ouder en voetbalt niet meer. Heel de wereld kent hem.

Elena houdt van de voetballer Ronaldo en het meest nog van Ronaldiño. Ze kijkt naar de enorme foto in haar kamer, waarop de jonge voetballer lacht.

‘Bom dia,’ fluistert Elena. Ronaldiño zegt niets, hij blijft lachen.

‘Elenaa,’ roept majn. ‘Ben je al op? Kom dan.’ Majn waggelt door het huis. Haar buik is al groot.

Elena staat op en loopt naar de kamer van haar moeder. Samen gaan ze staan voor een houten kruis en een Maria-beeldje ernaast.

Majn bidt het ‘Onze vader’ en het ‘Wees Gegroet Maria’ in het Portugees. Daarna bidt majn voor iedereen. Amen zeggen Majn en Elena.

Majn strijkt Elena over het haar. ‘Snel doen, minha filha, mijn dochter,’ zegt ze.

[p. 22]

Elena brengt eten voor oma Affi, die ook bij hun inwoont. Oma zit al onder het afdakje. Ze is ook net klaar met bidden. Oma Affi doet dat met een kalebas en water. Terwijl ze bidt giet ze het water uit de kalebas over de grond.

Oma zou net het erf bezemen met een zelfgemaakte prasara-sibi. ‘Grantan mii.’ Oma bedankt Elena in het Saramaccaans voor het eten.

Er zijn al heel wat mensen op de been.

‘Owikino’ groeten ze.

‘Owokijo’ groeten oma en Elena terug.

Elena voert de kippen en maakt zich daarna klaar voor de school. Brr, het water is ijskoud.

Zij trekt eerst een korte broek en een bloesje aan en daarover haar schooluniform. ‘Voor Bronsberg,’ legt zij aan majn uit.

Majn kamt Elena's haar. ‘Groet tante Maria voor me als je door Bronsweg rijdt,’ zegt Majn.

Bronsweg is een dorp dat uit een groepje van vele dorpjes bestaat. Het ligt aan de voet van de berg.

Het is niet de eerste keer, dat Elena naar de Bronsberg gaat. Het is prachtig daar. Er zijn mooie planten, vlinders, en zelfs mooie kikkers. Ook twee mooie watervallen met glas helder water, de Ireneval en de Leoval. Je ziet alle kleuren in het water als de zon erop schijnt.

Elena droomt voor zich uit.

[p. 23]

‘Neem dan Elena,’ hoort zij haar moeder zeggen. Zij kijkt.

Majn geeft haar een omslag doek in de kleuren van de Braziliaanse vlag, Verde e Amarela, Groen-Geel. Zo noemen ze de vlag.

Brazilie is een republiek net als Suriname. Aan het hoofd is er ook een president. Brazilie staat bekend om koffie, rund -en schapevlees, voetbal en carnaval.

Er is een biljet van 10 SRD op de omslagdoek. Elena kijkt vragend naar haar moeder.

‘Voor drinken en lekkers, ook voor de anderen.’ zegt majn.

‘Zoveel?’ vraagt Elena.

‘Het is niet veel,’ antwoordt majn.

Elena loopt langzaam langs het huis van Jan Peter. Hij komt juist aangelopen en geeft haar een chocolade letter.

‘Van mijn oma,’ zegt hij.

‘Obrigada, bedankt,’ zegt Elena verrast en verlegen.

Jan Peter lacht.

Gelukkig is Jan Peter niet meer boos, denkt Elena.

Samu komt ook aangelopen.

Hij loopt een beetje voorovergebogen. Er steken twee grote flessen uit zijn rugtas.

‘Podosiri voor Bronsberg. Mijn moeder heeft het zelf gemaakt,’ zegt Samu trots.

[p. 24]

Podosiri is een drank, gemaakt van kleine vruchtjes, eigenlijk het zaad van een palm. Samu z'n moeder verkoopt deze drank in flessen.

De kinderen komen bij de school aan.

Leerlingen uit Tapuripa en andere dorpen zijn al op het schoolerf. Zij groeten elkaar. Dennis is er ook met Sonja en zijn vader. Meneer Pensa zal Sonja inschrijven. Hij praat tot het schoolhoofd.

De bel slaat en de kinderen staan in de rij.

De kinderen van de vierde klas lopen snel naar binnen, want ze moeten een rekenrep maken.

Na de repetitie geeft Jan Peter de juf ook een letter. Het is de J van Juf.

De juf bedankt hem. Zij zegt, dat ze de chocoladeletter zal bewaren tot het Sinterklaasfeest op 5 december. Ze zal het dan zelf in haar schoen zetten. Jan Peter moet daarom lachen. Hij hoort de bel. De juf groet en wenst de kinderen een prettig weekeind.

De drie kinderen lopen snel naar buiten. Sonja komt vanuit de vijfde klas naar buiten.

De vader van Dennis staat al voor de school met zijn pickup. Hij zet de flessen podosiri in een ijsbox in de bak. De kinderen willen in de bak zitten, maar meneer Pensa wil er niets van weten.

‘Dat is veel te gevaarlijk,’ zegt hij. ‘Vooral wanneer wij de berg oprijden. Wij rijden langs het meer, want de hulpdammen worden vandaag door de Suralco nagekeken.’

[p. 25]

De Suralco zorgt voor de stuwdam en alles wat erbij hoort. Dennis zit in het midden naast zijn vader en Peter zit naast hem bij het raam.

De meisjes en Samu zitten achterin. Samu zit in het midden. Hij slaat zijn armen om Elena en Sonja en zegt: ‘Nu heb ik twee vrouwen.’

De meisjes gillen en duwen zijn armen weg.

Meneer Pensa grinnikt en start zijn auto. Ze rijden richting Affobaka.

Terwijl ze langs het stuwmeer rijden, vertelt meneer Pensa over de dorpen die onder water liggen. Er was een kabelbaan, waarmee je boven het water naar de overkant van de rivier kon gaan. Die plaats heette Kabelstation. Hij vertelt hoe de meeste mensen pas zijn verhuisd toen de dorpen en hun huizen al onder water liepen. Wat een verdriet hadden ze!

De zon schijnt heerlijk en de wind waait door het haar van Jan Peter.

Hij hoort meneer Pensa zijn stem...

‘Er zou een museum opgericht moeten worden met de geschiedenis van Brokopondo!’

Jan Peter zijn ogen vallen dicht.

Dennis stoot zijn vader aan en wijst op de slapende Jan Peter.

De meisjes zingen samen met Samu.

Jan Peter hoort niets meer. Hij droomt een rare droom...

[p. 26]

Hij is een opperhoofd en heeft twee mooie vrouwen .....Ze komen hem wel erg bekend voor........ de toerist, die aan de kant staat en hem uitlacht, komt hem nog bekender voor.....