Het geheim van den Canadees

[p. 5]

Inleiding.

Ik ga een boek schrijven, - het boek, dat gij thans onder de oogen hebt, Lezer!

Mijn naam is Hans Richter, en hoewel ik ternauwernood vijftien jaar oud ben, ga ik dit boek schrijven.

Waarom doe ik het?

Omdat, ondanks mijn jeugdigen leeftijd, er al zooveel over mijn hoofd is heengegaan en de laatste maanden van mijn jong leven voor mij zoo vreemd en avontuurlijk waren, dat het u moeilijk zal vallen te gelooven, dat het alles werkelijk gebeurd is en ge niet te doen hebt met een romantisch verhaal, zooals dat alleen in het hoofd van een fantastisch schrijver kan opkomen.

We schrijven 1916, en het is het derde jaar van den vreeselijken oorlog, die bijna gansch Europa teistert.

De dood waart grijnzend rond over de bloedige slagvelden en maait met zijn scherpe zeis meedoogenloos duizenden, neen, millioenen jonge en krachtige levens af.

Bij elken zeisslag vallen zij stervend neder en vervullen de grauwe lucht met hun rauwe pijnkreten en stervensgereutel. En ver, ver weg, zoowel in de hutten der armen als in de paleizen der rijken, weerklinken daarvan de echo's in de snikken der moeders, wier zonen vielen op de slagvelden, in de jammerklachten der vrouwen, die weduwen

[p. 6]

werden, in het geschrei der verweesde kinderen, wier vaders nooit zullen wederkeeren.

De dood waart rond al sedert maanden, en de maanden werden jaren... Onverpoosd waart hij rond. Brandbommen en granaten gaan hem voor, brandende hoeven en dorpen zijn de flambouwen, die zijn pad verlichten, vertrapte, vertreden woestenijen, eertijds welige landauwen met goudgekleurd graan, wijzen de plaatsen, waar hij geweest is. De demonen der hel zijn zijn getrouwe dienaren en zij moorden òp de aarde en ònder de aarde, en uit de hooge luchten en uit de diepte der zeeën. En hun satanisch gelach weerklinkt als zij zien, hoe de wereld schokt en wankelt op haar grondvesten, hoe de donkere graven bij den dag talrijker worden, hoe lammen en kreupelen en krankzinnigen en blinden terugkeeren tot hun haardsteden, om hun gebroken levens verder uit te leven - als ruïnes!

Gevloekte oorlog, onbeschrijflijk is het leed, dat gij brengt over de menschheid!

Onbeschrijflijk is het leed, dat ge ook bracht over mij!