Het badreisje van Cor Slung

[p. 198]

Besluit.

Er was dien dag van vertrekken natuurlijk geen sprake. Eerst moesten de kinderen alles vertellen, wat hun wedervaren was, waarbij de oude heer Slung zijn dochtertje de woorden bijna uit den mond keek, en daarna moesten zij naar bed, om uit te rusten van al de doorgestane vermoeienissen.

Gelukkig sleepte het pleiziertochtje voor geen van allen schadelijke gevolgen na zich. Na eenige uren geslapen te hebben, ontwaakten zij verfrischt en versterkt.

‘Hè,’ zei Cor, ‘ik heb wel honderdmaal in een uur gedroomd, dat ik nog op die woeste zee rondzwalkte, en ik geloof, dat ik wel duizendmaal verdronken ben.’

[p. 199]

‘Ik ook!’ riep Mina uit.

‘En ik - ik word geen zeeman!’ zei Wim.

Aan het strand gekomen, vonden zij daar al hunne makkertjes, en ook Engel. Wat was dat eene vreugde, nu zij, na zoovele gevaren doorgestaan te hebben, allen weer bij elkander waren. Zij hadden dien middag nog veel meer plezier dan de vorige dagen. En toen zij bij het scheiden elkander de hand drukten, - want den volgenden morgen zouden zij vroeg vertrekken, - riepen zij mekaar uit den grond van hun hart toe:

‘Tot weerziens, - in het volgende jaar!’

Daarna gingen Cor, Wim en Mina, in gezelschap van hunne ouders, afscheid nemen van den stuurman en van de matrozen, die van de gelukkige vaders veel meer dan het dubbele van het bedongen loon ontvingen. Bij den stuurman waren zij het laatst.

‘Dag Groote Bengel! Tot het volgende jaar!’ zei Cor.

‘Dag Vischboertje! Tot weerziens!’ lachte Engel.

Op den terugtocht naar het hôtel ging de oude heer Slung bij den dokter aan, en Cor begaf zich

[p. 200]

naar Kniertje. De anderen wandelden naar huis terug.

Kniertje was niet meer zoo ziek als een paar dagen geleden. Daarvan kwam wel voor een deel de eer toe aan den dokter, doch voornamelijk was die spoedige ommekeer in hare ziekte te danken aan de versterkende middelen, die mevrouw Slung haar had gezonden, en aan de doeltreffende maatregelen, die deze met het oog op de huishouding genomen had. De dokter had er veel moed op, dat zij over een weekje geheel hersteld zou zijn.

‘Dag Kniertje!’ zei Cor, terwijl zij haar hartelijk de hand drukte. ‘Houd-je maar goed, hoor! Tot weerziens!’

De dankbare vrouw kuste haar de handen, doch spreken kon zij niet.

Cor boog zich over haar heen en gaf haar een kus. Fluisterend zei ze:

‘Pa zal den burgemeester verzoeken u te blijven helpen, zooals Pa dit tot nog toe gedaan heeft. Heb dus maar geen zorg voor de toekomst, en de dokter is al - betaald. Dag Kniertje, het beste hoor, ook met de kinderen!’

[p. 201]

Kniertje keek haar in de grootste ontroering na, tot zij de kamer verlaten had.

‘'t Is een engel!’ mompelde zij, toen de deur zich achter haar gesloten had.

Den volgenden morgen om negen uur stonden twee rijtuigen voor het badhôtel, om de reizigers naar Castricum terug te brengen. De koffers werden opgeladen en - kort daarna werd de zweep op de paarden gelegd.

‘Ho!’ riep Cor. ‘Wel Pa, daar heeft u wezenlijk uw kleine reischtaschje weer vergeten. Ik had het nog al bij u op de tafel gelegd.’

‘Dat is waar ook!’ riep de oude heer uit, terwijl hij weer met beide handen naar zijn rug greep. Het was evenwel niet noodig om het te gaan halen, want reeds kwam een bediende uit het hotel het brengen.

Cor, Wim en Mina hadden nog heel wat te groeten, eer zij het dorp doorgereden waren, want voor de burgemeesterswoning stonden er wel vier klaar, om hen voor het laatst goede reis te wenschen, en Jansje van den dokter kwam even later ook nog naar buiten gewipt, en de kinderen van den predikant konden hen ook niet laten vertrekken, zonder hun

[p. 202]

nog eenmaal de hand te hebben gedrukt. Tot hunne groote vreugde zagen zij even buiten het dorp Engel ook nog. Hij stond op den top van een hoogen heuvel, en zwaaide met zijn hoed.

‘'Oezee!’ riep hij. ‘Dag Vischboertje!’

‘Hoezee! Hoezee!’ riepen de anderen terug.

‘Dag Groote Bengel!’ klonk de stem van Cor.