Bloed in de sneeuw. Karelisch front, februari-juni 1943

[p. 29]

Afscheid van Karelië

Aan mijn kameraden

Eens volgde 'k hen die zich een sneeuwpad baanden,
ik lag bij 't vuur in koortsdroom, half verdoofd
en toen wij zon voorgoed verzonken waanden,
werd smal voor 't licht de duist're kim gekloofd.

Dit norsche land, mijn herberg dezer maanden,
waar kogel of granaat den dood belooft,
waar kou mij heugt, waarvan mijn oogen traanden
- dit land verlaat ik met een hangend hoofd.

'k Zal vrouwen zien, welonderhouden parken,
een biertje drinken ergens in Berlijn,
zelfs appels eten of iets van het varken.

Daar is 't niet noodig om in elk terrein
met een MG de boschjes door te harken,
maar toch: van jùllie zal er niemand zijn!