Bloed in de sneeuw. Karelisch front, februari-juni 1943

[p. 22]

Droomland

De vlakte ligt wel honderd mijlen wijd
besneeuwd rondom dit zware balkenhout
- nu buigt zich over hem, als thuis vertrouwd,
haar teederheid, haar verre teederheid.

En waar hij duister in den maannacht schouwt
- zoo wakend droomend in de eenzaamheid -
wordt het hem licht: als dood hen morgen scheidt,
heeft deze droom voor 't laatst een brug gebouwd.

Hij peinst: ‘wij schrijven brieven - jij en ik
op zooveel dagen reizen van elkaar:
elk leeft vervreemd hetzelfde oogenblik.

Hier alles ijs - wordt het nu lente dáar?
Bloeit al de tulp en stijgt de leeuwerik?’
- hij wordt een zoelte in zijn hart gewaar.