Jeneverspeen
Mijn moeder kwam uit een groot gezin op het Brabantse land. Daar verliep de opvoeding volgens eigen wetten. Ze vertelde ooit dat als een baby niet wilde slapen en maar bleef huilen, de dreumes een speen in de mond geduwd kreeg die eerst in een glas jenever gedoopt was en vervolgens door de suikerpot gehaald. Daarna hoorde je niets meer.
Bedenkelijk? Zeker. Maar in die drukke gezinnen konden ouders het zich niet permitteren de halve nacht wakker te liggen. Kinderen leerden van jongs af aan zich aan te passen aan het gezinsritme. Nu is het andersom. Alles draait om het kind. Ouders proberen de kleine schat elke wens van de lippen te lezen.
Je ziet het in de kiosk. Hoe minder kinderen in Nederland, hoe meer tijdschriften over opvoeden: Ouders van Nu, Kinderen, Groter Groeien, J/M voor Ouders, Mama. Begrijp me goed, ik wil de jeneverspeen niet terug. Maar ik heb wel eens de indruk dat de wijsheid over kinderen en opvoeding steeds minder uit de praktische ervaring van de eigen ouders komt en steeds meer uit boeken, televisieprogramma's en tijdschriften. En die moeten verkopen. Dus versterken ze elk boertje tot een kramp.
De overkill aan informatie heeft veel ouders bang en onzeker gemaakt. Opvoeding lijkt een zorgelijk en riskant gebeuren. Overal loert gevaar. De jonge moeder die haar kind hoort schreeuwen, vreest al na een paar nachten een ‘huilbaby’ te hebben.
Even dimmen, zou een goede titel zijn voor een opvoedblad. Maar wie wil dat lezen?
Auteursrechtelijk beschermd