Paul Haimon

[p. 2]

Paul Haimon 1947

[p. 3]

Voor de bard

Snij nu de wilgenfluit en tokkel op de basten
o zanger van mijn volk, sterk hart van eikenhout;
de heuvelen springen op waar uwe voeten tasten,
de bloemen langs de weg staan rinkelend van goud.

De rode anemonen gaan bloeden in de vasten,
De zoete maanfluit pijpt haar tonen door het hout,
van koekoekspijs en wijn druipen de voorjaarsmasten,
en speelt de nachtegaal, zijn orgel wordt het woud.

Wees gij maar vogelvrij, doch welkom bij de gasten,
is niet de honing zoet, en vol zijn al de kasten
en in de kelders geurt de niet meer jonge wijn.

Van vreugde en van leed moet gij hier zanger zijn
en op de moerlemei van leugens en van lasten
rijmt fors het nieuwe lied en 't wapperend refrein.