Volledige werken. Deel 13

De arme weduwvrouw.

'k Was twintig jaar en schoon van leden,
Toen Karel mij zijn liefde bood,
En mij met plechtig', heilige eeden
Getrouwheid zwoer tot in den dood.
Hij is zijn woord getrouw gebleven
Tot bij zijn laatsten levensstond;
Toen alle kracht hem had begeven,
Viel nog mijn naam hem uit den mond.

[p. 176]

 

Hij slaafde twintig volle jaren

 

Zich 't sterke lichaam mat en moê;

 

Wij mochten wel geen schatten gâren,

 

Wij waren arm, doch kwamen toe.

 

De vrede bleef steeds in ons midden

 

En bracht het stil genoegen meê;

 

Wij hadden God niets af te bidden,

 

En waren met ons lot tevreê...

 

 

 

Lang woog een wensch ons op het harte

 

En meermaals knielden wij te zaam.

 

Ik bad God om de moedersmarte,

 

En Karel om den vadernaam.

 

Ons bleef de hoop steeds bij het vreezen;

 

Doch God verleende ons geen gehoor:

 

Hij wist het best hoe het moest wezen,

 

En ook bedank ik hem daarvoor.

 

 

 

Thans ben ik weduwe en verlaten;

 

Ik sleep mijn leven treurig voort;

 

Ik ween niet - weenen kan niet baten;

 

Geen mensch, die naar mijn klagen hoort.

 

O mag het werk maar niet ontbreken,

 

Dan win ik toch mijn daaglijksch brood,

 

Dan heb ik niemand iets te smeeken

 

En red mijzelve van den nood.

 

 

 

De winter naakt en doet mij beven;

 

Dan wordt weêr alles eens zoo duur;

 

Dan is het een zoo moeilijk leven,

 

Dan hoeft er in den haard weêr vuur.

 

Doch laten wij op God betrouwen,

 

Die alles gadeslaat en ziet,

 

Hij weet het best: ook weduwvrouwen

 

Verlaat hij in zijn goedheid niet!