Volledige werken. Deel 13

De ongelukkige.

Ik heb mijn moeder nooit gekend;

Zij stierf, de brave vrouw,

Wanneer zij mij het leven schonk.

Mijn vader, in den rouw

Gedompeld, zag bij mijn geboort

Mij, treurig weenend, aan;

Het harte smolt hem in verdriet

En de oogen in getraan.

Twee jaren later stierf hij ook;

Zijn moed en kracht was heen.

Geen vriend, of maagschap trok mij aan

Ik bleef op aarde alleen.

Men nam mij in het weeshuis op;

Ik at er 't zure brood;

Mijn hart en geest bleef onbeschaafd,

Mijn lichaam slechts werd groot.

Ik trad de wijde wereld in

En doolde er vreemd in rond,

Ik vond er geene vriendenhand,

Geen hart dat mij verstond.

Ik slaafde zoo als 't lastdier slaaft,

Het werk verdroot mij niet;

Maar eenzaam op de wereld zijn,

Dat baarde mij verdriet.

De bloedwet sprak; ik werd soldaat -

Een andre slavernij -

't Kazerneleven walgde mij,

En 'k werd er zieklijk bij.

'k Werd blind, als velen mijner maats;

De wanhoop beet me in 't hart:

'k Was levend dood, de toekomst bood

Mij enkel ramp en smart!

Nu strompelde ik in 't duister rond;

Geen schepsel trok mij aan;

Nu was ik gansch, o gansch alleen,

Als met Gods vloek belaân:

Neen, God vergat mij toch niet gansch,

Hij had me een vrouw bewaard,

Een engel uit zijn woon gedaald,

Voor mijnen troost op aard.

[p. 175]

 

Die joeg de wanhoop uit mijn ziel,

 

Verzoende mij met God

 

En met de menschen, en ik werd

 

Gelaten in mijn lot.

 

Zij leidt mijn stappen, ze is mijn steun,

 

Al waar zij hulp kan biên.

 

Dan... 't eenig wezen dat mij mint,

 

Kan ik op aard niet zien!

 

 

 

O, zijn er rampen als de mijn'?

 

Heeft iemand meer verdriet

 

In d'engen boezem ooit gevoeld!..

 

Mijn God, ik mor toch niet!

 

Want, zie! de vrouw die gij mij schonkt

 

Voor al mijn smart en loon,

 

Blijft mij tot troost en 'k zie haar eens

 

Na 't leven in uw woon.