Volledige werken. Deel 13

De zeeman

Weêr riepen wij het Scheldestrand
Het laatste vaarwel toe;
Wij drukten vriend en maag de hand
En, 't steedsche leven moê,
Gaan wij op d'ouden Oceaan
Herzoeken onze baan.

Wij hebben 't liefie van den hals
Geschud; een warmen zoen
Gedrukt op hare wang zoo malsch;
Doch 't harte bleef ons koen.
Wij, mannen van den Oceaan,
Wij kennen klacht noch traan!

Wij minnen de onafzienbare zee
Als onz' geboortegrond.
Daar klinkt en dreunt ons blij hoezee
Zoo ongestoord in 't rond.
En lacht of grimt ook d'Oceaan,
Wij blijven voorwaats gaan.

[p. 150]

 

De wind mag huilen wat hij wil.

 

De bliksem schiete neêr;

 

Wij lachen met geweld en gril

 

Van storm en aaklig weêr.

 

Ons stampend vaartuig kent zijn baan

 

Op d'ouden, grijzen Oceaan.

 

 

 

En klimt bij poozen soms de nood,

 

Zijn wij 't verderf nabij,

 

Hangt reeds de ranke reddingsboot

 

Bij 't vege schip aan lij;

 

Dan vragen wij om redding aan

 

Den Meester van den Oceaan.

 

 

 

En hij, die aan 't heelal gebiedt,

 

Verhoort des bootmans beê.

 

En als 't gevaar onz' bodem vliedt,

 

Dan dreunt weêr 't blij hoezee!

 

Dan vordren wij weer onze baan

 

Op den bedaarden Oceaan.

 

 

 

Wij landen waar 't den reeder lust;

 

Bij Indie's rijke strand

 

Of wel op de Afrikaansche kust,

 

Australie's gouden land,

 

En keeren, met onz' buit belaân,

 

Terug langs d'ouden Oceaan.

 

 

 

Wij zwalpen, met het oog gericht

 

Op 't lieve vaderoord,

 

En spoedig daagt weêr voor 't gezicht

 

Der Schelde groene boord:

 

‘Tot weêrziens! klinkt het, Oceaan!’

 

Wij landen vroolijk aan!

 

 

 

Daar op den wal staan maag en vrind

 

En steken de armen uit;

 

Daar wacht ons 't blonde, lieve kind,

 

Thans vrijster, morgen bruid:

 

Haar oog is nat als de Oceaan;

 

Maar van een vreugdetraan!