Volledige werken. Deel 1

[p. 36]

VIII.
Walter aan Frans.

20 Juni 18..

Mijn goede vriend,

Het is nu acht dagen dat ik u verlaten heb, en ongetwijfeld zult gij nieuwsgierig zijn om te weten, wat er mij gedurende dien tijd overkomen is, en welke vrucht ik uit mijne opzoekingen heb getrokken. Welnu, gij kunt u verheugen, mijn vriend, vermits gij altyd in mijne blijdschap en droefheid deelt: de vrede begint in mijne ziel terug te komen, ik acht mij bijna volkomen gelukkig. Doch ik wil u alles in het lang verhalen: dit zal aan mijn hart goed doen, en u, die u zooveel aan mijnen toestand gelegen laat, ook vertroosten.

Verbeelden wij ons te Antwerpen, te zamen op mijne kamer gezeten, onze pijp rookende en een dier hartelijke gesprekken houdende, welke ons zoo dikwijls uur en tijd hebben doen vergeten. Welnu, luister. Het is onnoodig u te zeggen dat, wanneer ik Antwerpen verliet, ik mij rechtstreeks naar het ons aangewezen dorp begeven heb. Het was een schoone dag. De zon praalde zoo heerlijk in den blauwen hemel, de boomen en planten waren zoo groen, de vogelen vlogen zoo

[p. 37]

dartelend door de lucht en hunne tonen doorsneden zoo blijvol de zuivere ruimte, dat ik mij eenen stond, bij het aanschouwen van dit schoon natuurtafereel, den boezem als verlicht voelde. Voorzeker, zoo niet op dit oogenblik iets, dat nog krachtiger was, mijne ziel overheerscht en mij als voortgetrokken hadde, zou ik bekwaam geweest zijn mij den geheelen dag daar op het groene gras uit te strekken en mij in het aanschouwen der schoone natuur te verliezen. Gij weet welken indruk het bewonderen van het geschapene op mijn hart kan maken. Doch eene onweerstaanbare hand scheen mij voort te rukken en noopte mij om het doel mijner reize te bereiken. Hoe dichter ik bij het dorp naderde, hue heviger mij de boezem klopte en hoe grooteren angst ik in mijn hart gewaar werd.

Bij het omkeeren van eenen smallen weg, niet ver van het dorp, zag ik eensklaps een klein schilderachtig hutje. Ik naderde tot hetzelve, en, mijn vriend, zal ik u kunnen beschrijven en doen kennen wat ik op dien stond in mijne ziel gevoelde?...

Naast de deur der kleine woning was een meisje op eenen stoel neergezeten en scheen zich in de weldoende stralen der zon te koesteren. Een donkere mantel omgordde hare leden. Haar hoofd rustte op een Wit kussen, dat achter tegen de leuning des stoels geplaatst was; hare blonde lokken rolden golvend uit een klein mutsje op hare schouderen en naast hare hemelzoete wezenstrekken. Hare zachtblauwe oogen waren half gesloten, en het scheen alsof een zoete droom hare hersenen omvademd hield. Ik was stil tot voor haar genaderd en ik kon mijn hart verzadigen met haar zachte wezen te aanschouwen. Dit meisje was Anna! - Zoo is haar naam, mijn vriend. - Dit meisje was die, welke mij zoolang reeds de rust ontnomen heeft, dit meisje was mijne zaligheid De kleur haars aangezichts scheen mij bleeker dan naar gewoonte en het kwam mij klaarblijkend voor, dat eene onpasselijkheid dit engelenlichaam had overvallen. Ik durfde mijnen adem nauwelijks uit mijne borst laten opkomen, uit vrees van het meisje uit die zachte sluimering te trekken. Eindelijk toch, alsof hare ziel mijne tegenwoordigheid gewaar werd, ontwaakte zij, en hare zachte blikken kregen eene uitdrukking, welke mij de ziel ontstelde, en die ik nimmer zal vergeten. Ik naderde, doch wat ik haar zegde, weet ik niet meer. Mijn geest was als bedwelmd; slechts mijne blikken konden spreken en mijne gewaarwordingen te kennen geven. Althans Anna verzocht mij binnen te treden, en bracht mij bij haren vader, die

[p. 38]

zich bezig hield met het arme huisraad in orde te schikken. De oude man herkende mij weldra, en het scheen dat mijn bezoek hem eene innige blijdschap veroorzaakte: hij drukte mij de hand en verzocht mij iets te nuttigen. Ik heb dat niet geweigerd, mijn brave Frans, en heb den ganschen dag in het huis van Anna doorgebracht. Anna is ziekelijk. Heur vader denkt, dat het ten gevolge is van de droefheid, welke zij bij het afsterven harer moeder gevoeld heeft. Wij hopen, dat zij zich allengs zal herstellen. Ik zeg wij hopen, mijn vriend; want weet, dat ik met den vader van Anna reeds als met een' innigen vriend verkeer. Ik bemin hem waarlijk uit het hart. Niet slechts omdat hij de vader van Anna is; maar ook voor de edele gevoelens, welke in zijne brave borst besloten liggen. Het is geen boer, zoo als anderen, mijn goede Frans; hij bezit een diep gevoel en heeft veel menschenkennis verkregen; dan, dit heeft hem de ziel toch niet verbitterd, noch haat in zijn hart opgewekt. Hij heeft mij de geschiedenis zijns levens verhaald: het is eene aaneenschakeling van ongelukken. Hij is slechts zestig jaar oud; maar zijn lichaam is versleten, als ware hij reeds tot de tachtig jaren gevorderd. Hij heeft den grooten Yeroveraar in zijne bijzonderste veldslagen gevolgd. Hij heeft met hem Duitschland bezocht, en kan met mij over mijne geboortestad spreken en mij mijn vaderland herinneren. O dit verschaft mij een onuitsprekelijk genoegen! Gij weet, mijn vriend; hoe mij de liefde des vaderlands ter harte gaat!.. Ook loopen onze gesprekken meest over Duitschland, over zijnen zoon, dien Jaak, waarvan ik u reeds gesproken heb, of over Anna. Hij bemint Anna met eene vuurvolle vaderliefde, bijna zoo hevig als ik dien engel bemin. Frans! het is een heilig meisje; een meisje, welks liefde alleen eenen sterveling voor eeuwig gelukkig kan maken. o Vriend, eene nieuwe levensbaan is voor mij geopend; mijne geesteskrachten schijnen als verdubbeld, ik heb bijna schrik van mij zelven.

Ik heb aan den vader van Anna te kennen gegeven, dat ik voornemens ben eenigen tijd op het dorp te verblijven, om eenige studiën in de omstreken te maken. Het verheugt hem, dat ik hem nog lang zal ten gezelschap verstrekken; want hij zegt een groot vermaak in mijne tegenwoordigheid te vinden.

Sedert eenige dagen schijnt Anna merkelijk te beteren; zij is wel zeer zwak, doch zij schijnt hare levendigheid te herwinnen. Dagelijks ontdek ik in haar meer schoone hoedanigheden. Zij bezit een natuurlijk, fijn verstand, dat met den conventionneelen geest onzer steedsche

[p. 39]

pronksters niet kan vergeleken worden. Bij Anna vloeit alles uit de natuur zelve voort.

Van mijne liefde, mijn vriend, is nog geen woord gesproken: ik durf niet; want ik vrees altijd, dat ik mij in mijne hoop mocht bedrogen vinden. In een' volgenden brief zal ik er u mogelijk breedvoeriger over kunnen spreken.

Vaarwel.

Uw hartelijke vriend,

walter.

N.B. Zoo gij mij antwoordt, bestel dan uwen brief in de herberg: de Roode Arend, waar ik mijn verblijf heb genomen.