Liefde

[p. 3]

David Eliaers aen P.F. van Kerckhoven.

Brussel, 31 Mei, 1850.

Goede vriend,

Gy weet het, ik zie de dichters geern, ofschoon ik zelf geen dichter ben en misschien omdat ik geen dichter ben. Als ik zeg: dichters, bedoel ik geenszins die geesten die, aen een ziekelyk gevoel lydend, hunne klagten en verzuchtingen enkel naer zon of maen sturen, en aen het zuiderwindje of aen een roosje, of aen een leeuwerik spreken; die mannen die hunnen zout- en- nutteloozen rimram op alle toonen stellen; maer toch immer het zelfde liedje uitkramen. Neen, vriend, zulke woordenwevers heb ik nooit den eernaem van dichter toegekend, en sedert ik het gentsch jaerboekje lees, waer dat

[p. 4]

ras als de paddestoelen weelderig in opgroeit, heb ik er eenen volkomen walg van gekregen.

Doch ik koom op myn thema terug. - De dichters geern ziende, is het geen wonder dat ik voor de dichterlyke voortbrengsels uitkoom, en het is slechts door deze laetste dat ik aen de dichters verkleefd ben; want, onder ons gezegd, buiten de poëzy, zyn de poeten, zoo veel als ze zyn, aerdige mannen. - Ik maek eene uitzondering voor u, dat spreekt van zelf.

Vergeef my dat ik zoo van den os op den ezel val; maer waerum hebt gy, by het eindigen uwer ziekte, niet eenige weken te Brussel komen doorbrengen, in plaets van by den vriend B. in de heide. Gy hadt u immers hier zoo goed als in die zandwoestyn kunnen herstellen, en voor my immers moest gy niet bevreesd wezen; vermits gy toch gezworen had geene enkele pil uit den apothekers hutsepot meer te gebruiken en ik u met geene medecynen zou vervolgd hebben.

Gy schryft my dat gy besloten hebt uwen geest eenigen tyd te laten uitrusten, en u met geen schryven meer bezig te houden, vooraleer gy uwe lichamelyke krachten ten volle zult hebben teruggewonnen. Dit is een goed besluit en, in myne hoedanigheid van geneesheer, zou ik u, in het geval, zulks hebben opgelegd; - doch ik ken de poëten, vriend lief, ik ken de schryvers, en weet wel dat gy uwen eed geene acht dagen gestand zult doen. De geest kan niet ledig blyven en, hoe werkeloos gy u ook zult willen houden, uwe verbeelding zal niet laten hare gewoone vlugt te nemen en uw geest zal zich door de gedachten vermoeijen. - Ik weet een beter

[p. 5]

middel. Zoek een werk dat slechts eene halve geestinspanning voordert, - of liever, zoek niet; want ik beschik u dit werk, met het overzenden van eene nog al aenzienlyke briefwisseling, welke, zoo men ze wil drukken, met er de helft wit papier tusschen te laten, zoo als het thans de gewoonte is geworden, ligt een klein boekdeel zal samenstellen.

Lees die briefwisseling, vriend, en laet daer uwe letterkundige hand eens overloopen. Trek die stof eens een beschaefd kleedje aen en het dichterlyke, dat er in besloten ligt, zal er slechts kunnen door winnen, en, ik twyfel er niet aen, of, zoo doende, zult gy met weinig arbeid eene blydzyde te meer in het boek schryven dat den titel van menschelyk gevoel draegt.

Ik weet niet of de rol die ik persoonlyk in die briefwisseling speel, er voor iets tusschen is; doch meermaels heb ik, by het herlezen der brieven van Amelie, onwillig eenen traen in het oog voelen opwellen. Doet het zulk een uitwerksel op andere lezers, dan zullen wy ons nooit de rugtbaerheid moeten beklagen welke wy aen die eenvoudige gebeurtenis hebben willen geven.

Slechts een verzoek heb ik te doen. - Mynen naem moet gy niet verzwygen, daer is geen belang by, te meer daer ik, om zoo te zeggen, slechts een rol van figurant in dit alles speel; doch verzwyg de familienaem der overige persoonen, alhoewel meest allen afwezig of gestorven zyn. Het belang zal daer door niet verminderen en het geheim zal voortdurend bewaerd blyven.

[p. 6]

En nu, myn vriend, blyf ik in afwachting om te zien wat gy over myn aenbod zult beslissen en bied u mynen hartelyken handdruk.

uw trouwe David.