Surinaamse schrijvers en dichters

[p. 136]

13 Lezers, al of niet gedwongen

Er bestaat in Suriname geen leestraditie, wordt vaak geroepen en omdat het zo vaak wordt geroepen, zou men het bijna gaan geloven. Ik geloof er echter niets van. Doktersromans, strips, sensatieblaadjes, seksboekjes, bijbels: ze worden wel degelijk gelezen. De twee kranten die er nu zijn, hebben samen een oplage van rond de 50000. Wat men bedoelt, is: literatuur wordt weinig gelezen. En ook dat geloof ik niet. Een Nederlandse uitgever is blij als hij van een dichtbundel duizend exemplaren kan afzetten, een Surinaamse dichter is met tweehonderdvijftig exemplaren tevreden, maar intussen is de afzet relatief wel tienmaal zo hoog, als je de bevolkingsgrootten incalculeert. Ik heb al uiteengezet dat ik er mijn twijfels over heb of die bundels dan ook inderdaad gelezen worden, maar bij proza ligt dat toch iets anders. Het meeste proza wordt aan de lezer gebracht via de boekhandel, dus verkocht aan mensen die er speciaal voor de winkel binnenstappen. Laat ik daarover maar eens enkele cijfers geven: van Marlees ‘moeilijke’ roman Proefkonijn (1985), oplage duizend, werden er in twee jaar tijd 850 verkocht. De verhalenbundel Rond het sterfbed van mijn dorp van Dorus Vrede met dezelfde oplage verscheen midden 1987 en was in november van dat jaar uitverkocht. McLeods gemakkelijk leesbare roman Hoe duur was de suiker? (1987), oplage drieduizend, was in vier maanden tijds weg. Goed, er was in dezelfde jaren schaarste aan toiletpapier, maar dan nog zijn die boeken eerst gelezen.

Als het erom gaat of Surinaamse lezers de voorkeur geven aan proza of poëzie, dan verwed ik er mijn hoed onder dat de meeste lezers liever proza lezen. Maar over hoeveel lezers praten we dan eigenlijk? Het is moeilijk om dat in te schatten. Het aantal trouwe kopers van literaire boeken zal in de buurt van de vijhonderd lig-

[p. 137]

gen, het aantal lezers veel hoger, alleen al omdat er nog een flinke categorie is van leerlingen die een tijdlang veroordeeld zijn tot het concentratiekamp van de leeslijst.

Over de populariteit van de boeken van Surinaamse schrijvers bestaan nogal wat vooronderstellingen, maar die zijn nooit getoetst. Is Bea Vianen werkelijk zo populair? Hoe staat het met het in Suriname geproduceerde boek? Wordt Helman nog gelezen? Om het antwoord op deze en andere vragen te verkrijgen heb ik de literatuurlijsten doorgenomen die waren ingediend voor het mondeling schoolonderzoek van 244 eindexamenkandidaten van het schooljaar 1985-1986 van het Openbaar Atheneum (havo-1) te Paramaribo. Elke kandidaat was verplicht minimaal drie Surinaamse boeken op zijn literatuurlijst-Nederlands te zetten. In enkele gevallen waarbij de kandidaat slechts ‘dunne’ boekjes op de lijst had staan, werd de bureaucratische verplichting opgelegd meer dan drie boeken te lezen. Gevallen van studenten die spontaan meer dan drie werken op hun lijst zetten, werden niet gesignaleerd.

Hier volgt de ‘top-tien’ van meeste gelezen boeken, door de betreffende auteurs uit te knippen en boven hun bed te hangen. De vermelding tussen haakjes geeft het percentage studenten dat het betreffende werk op de lijst had gezet.

1. Bea Vianen Sarnami, hai	154 (63.1 %)
2. Bea Vianen Strafhok	148 (60.7%)
3. Albert Helman De stille plantage	79 (32.4%)
4. Astrid Roemer Neem mij terug Suriname	75 (30.7%)
5/6. Albert Helman Zuid-Zuid-West	22 (9%)
Bea Vianen Ik eet, ik eet, tot ik niet meer kan	22 (9%)
7. Aphra Behn Oroenoko of de Koninklijke Slaaf	18 (7.4%)
8-10. Albert Helman De laaiende stilte	15 (6.1 %)
Edgar Cairo Kollektieve schuld	15 (6.1 %)
J. van de Walle Een vlek op de rug	15 (6. 1 %)

Enkele kanttekeningen hierbij. De populariteit van Bea Vianens romans staat buiten kijf. Sarnami, hai (1969) en Strafhok (1971) zijn de classics van de Surinaamse literatuur. Als we ervan uitgaan dat

[p. 138]

lang niet alle kandidaten twee boeken van haar op de lijst hadden staan, dan betekent dat dat zeker 70, zo niet 80 of meer procent van alle studenten een boek van Bea Vianen leest. (Het ontmoedigingsbeleid van horendolle docenten - wat is het thema? - heeft niet mogen baten.) Waarschijnlijk wordt dit beeld sterk beïnvloed doordat beide boeken in Suriname in pocketedities ruim voorradig waren. Een factor die natuurlijk ook een rol speelt, is dat ze vermeld worden in (oudere) overzichten van Surinaamse literatuur en - vermoedelijk als gevolg daarvan - in literatuurstencils die op scholen worden gebruikt. In hoeverre deze boeken behandeld worden op muloscholen (die aan het havo voorafgaan), is mij niet bekend. Ook had ik geen toegang tot de krochten van de in omloop zijnde uittreksels die ook nog wel eens de samenstelling van een lijst kunnen beïnvloeden.

Dat Albert Helman het nog steeds goed doet op de literatuurlijsten is duidelijk. Het heeft er veel van weg dat de epische structuur van De stille plantage (1931) meer aanspreekt dan de briefvorm van De laaiende stilte (1952) - dat toch een herschrijving is van de eerste roman. Opvallend is de hoge score van het door Helman vertaalde en toegelichte Oroenoko of de Koninklijke Slaaf (1983). Dat had zeker te maken met het feit dat de betrekkelijk nieuwe uitgave in de boekhandels verkrijgbaar was, maar ook met het op havo-1 gebruikte, gestencilde materiaal waarbij zich een artikel over de nobele wilde bevindt waarin het boek wordt toegelicht. Het is overigens de vraag in hoeverre Behns vertelling tot de Surinaamse literatuur moet worden gerekend. Hetzelfde geldt voor het boek van Van de Walle, een historische roman die buiten Suriname nauwelijks bekendheid geniet. Het verrassend goed geschreven verhaal vertelt over het 19de-eeuwse Suriname van pater Peerke Donders. Met de verhouding tussen slaaf en meester en een leprakolonie als voornaamste elementen heeft J. van de Walle een nieuwe vorm gegeven aan de oude thematiek van schuld en boete.

De taal van Edgar Cairo is door Surinamers geregeld ‘niet onze taal’ genoemd, maar hij haalt toch nog de eerste 10 met zijn Kollektieve schuld (1976). In zijn voordeel werkte dat zijn roman ver-

[p. 139]

scheen - als enige Surinaamse roman! - in de Derde Wereld/ Derde Spreker-serie die voor studenten een bekende klank heeft.

Roemers niet al te beste Neem mij terug Suriname (1974) steekt in populariteit verre uit boven de herschrijving van deze roman onder de titel Nergens ergens (1983) - die we nog zullen tegenkomen: 7 maal gelezen = 2.9%. Het feit dat de laatste roman literair gezien evident de meerdere is van de eerste versie, speelt bij het plaatsen op een lijst blijkbaar geen rol. Dit zegt natuurlijk genoeg over de (literair) weinig bewuste wijze waarop lijsten worden samengesteld - maar dat is geen echt nieuws. Het schijnt dat het feit dat Nergens ergens gemakkelijker te vinden was, geen rol speelde. Een opmerking die geldt zowel voor deze voorkeur, als voor de hele door mij opgestelde lijst, is dat het overduidelijk is dat de canon niet kapot te krijgen is.

Dan de volgende twaalf:

11/12. Albert Helman Orkaan bij nacht	14 (5.7%)
Bea Vianen Geen onderdelen	14 (5.7%)
13/14. Albert Helman De medeminnaars	10 (4.1%)
Leo Ferrier Ātman	10 (4.1%)
15. Frits Wols Buitenvrouw	9 (3.7%)
16-18. Astrid Roemer Waarom zou je huilen, mijn lieve, lieve	8 (3.3%)
Mani Sapotille Het tweede gezicht	8 (3.3%)
Don Walther De politici	8 (3.3%)
19. Astrid Roemer Nergens ergens	7 (2.9%)
20-22. Anton de Kom Wij slaven van Suriname	6 (2.5%)
Paul Marlee Proefkonijn	6 (2.5%)
Bea Vianen Het paradijs van Oranje	6 (2.5%)

Helman en Vianen blijven het goed doen; van Vianen hebben we inmiddels alle romans gehad. Helman staat hierboven met twee niet-Surinaamse romans. Bij Leo Ferrier speelt waarschijnlijk het op school gebruikte literatuurhistorische materiaal weer een rol. Zijn roman Ātman (1968) staat als moeilijk bekend en is in de bibiliotheken in maar enkele exemplaren aanwezig. Afspraken voor een herdruk van het boek in Suriname - waar het boek thuis-

[p. 140]

hoort - zijn al gemaakt, maar werden doorkruist door de problemen met de deviezen en de materiaalschaarste die daar het gevolg van was.

Met Mani Sapotilles Het tweede gezicht is de eerste verhalenbundel in het zicht gekomen - traditioneel wordt door examinandi de voorkeur gegeven aan het doorlopende verhaal van een roman of novelle. Voor dit boek geldt hetzelfde als voor Marlees Proefkonijn: beide boeken hebben ‘geprofiteerd’ van de publiciteit rond hun verschijning in 1985. Dat we Anton de Kom pas op de twintigste plaats tegenkomen is er een indicatie voor dat ook dit boek als moeilijk leesvoer gezien wordt.

Don Walther is een merkwaardige figuur. In Nederland komt hij ergens op plan vier of vijf, maar in Suriname wordt hij veel gelezen, vooral zijn korte roman De politici (circa 1973). Hij heeft zijn in eigen beheer uitgegeven boeken - in het Nederlands en Engels - zelf ooit als volgt gekenschetst: ‘Mijn figuren zijn machtige élitaire mannen tegenover een Caraïbische entourage.’ Kortom, je ziet Konsalik al hangen. Walthers boeken laten zich vlot lezen, maar wat er beschreven wordt is allemaal nogal van dik hout zaagt men planken en de stijl is aan de harkerige kant.

De ‘buitenlandse’ auteurs doen het tot nu toe goed in de rangschikking. Pas met Leo Ferrier komen we de eerste auteur tegen die in Suriname woont (al verschenen zijn romans bij De Bezige Bij in Amsterdam) en met Mani Sapotille en Paul Marlee hebben we twee schrijvers van wie het werk in Suriname werd geschreven en geproduceerd. Dit verwondert niet wanneer we bedenken dat er maar weinig romans in Suriname uitkomen. Een obstakel voor de populariteit van in Suriname gedrukte boeken is in veel gevallen de geringe omvang ervan: de student die de boeken op zijn lijst zet, wordt meestal verplicht gesteld meer ‘nummers’ te lezen en dat wordt als een extra belasting ervaren. Terecht natuurlijk.

De volgende lijst geeft de werken die meer dan één keer op de lijsten voorkwamen:

[p. 141]

23-26. Edgar Cairo Adoebe lobi/Alles tegen alles	5 (2 %)
Albert Helman Aansluiting gemist	5 (2 %)
Rovali Ik heb je lief, vernietig mij niet	5 (2 %)
Jozef Slagveer Een vrouw zoals ik	5(2 %)
27/28. M.Th. Hijlaard Zij en ik	4 (1.6%)
Don Walther Maar meneer de rechter	4 (1.6%)
29/30. Leo Ferrier El sisilobi	3 (1.2%)
Thea Doelwijt Toen Mathilde niet wilde	3 (1.2%)
31-3 7. Albert Helman Hart zonder land	2 (0.8%)
Albert Helman Mijn aap schreit	2 (0.8%)
Don Walther De druk van het verleden	2 (0.8%)
Thea Doelwijt Wajano	2 (0.8%)
Edgar Cairo Mi boto doro/Droomboot havenloos	2 (0.8%)
Barbara Stephan Een ruiker in krantenpapier	2 (0.8%)
Ruud Mungroo Her raam	2 (0.8%)

Dit lijstje ziet er al heel wat curieuzer uit. Met name Rovali, Hijlaard en Stephan zijn niet bon ton op lijsten. Uit persoonlijke ervaring weet ik dat het advies van de leerkracht hier van directe invloed is geweest. Van de dunne uitgaven, Thea Doelwijts Wajono (1969) en Mungroos Het raam (1971), kan gezegd worden dat hun score niet in overeenstemming is met hun populariteit bij het lezerspubliek: beide boeken beleefden tot op heden vijf drukken. Op mulo's zullen deze uitgaven vermoedelijk veel hoger scoren. De novelle Het raam snijdt een thematiek aan die ik in de Surinaamse literatuur nergens anders terugvind: de terugkeer in de maatschappij van een langdurig gestrafte. Ik wil het boekje geen meesterwerk noemen, maar het is wel een sfeervolle Surinaamse schets en, anders dan het boekje van Rovali, zeker geen draak van een melodrama.

Curiositeitshalve geef ik nog de lijst van werken die slechts éénmaal (0.4%) voorkwamen:

Albert Helman Het einde van de kaart

Albert Helman Serenitas

Albert Helman Waar is Vrijdag gebleven?

Don Walther De uitverkorenen

[p. 142]

Tonko Tonckens De vicieuze circel

Rappa Fromoe Archie

Ruud Mungroo Tata Colin

A.C. Cirino Indiaanse vertellingen deel 1

S. Siswowitono Dongeng Kancil/Het verhaal van Kantjil

J. van de Walle Een oog boven Paramaribo

Astrid Roemer Over de gekte van een vrouw

H.F. Rikken Codjo, de brandstichter

Ik geloof niet dat mijn slotconclusies echt opmerkelijk kunnen zijn, althans niet voor degenen die enige bekendheid met het onderwijs hebben:

1.	Kwantitatief is Bea Vianen veruit het populairst. Zij is ook de enige auteur met een flink oeuvre van wie alle (proza)boeken gelezen zijn. Maar liefst 47.2% van alle gelezen boeken zijn boeken van Bea Vianen. Albert Helman heeft de aansluiting blijkbaar toch niet gemist, want hij scoort hoog en is met tien (plus Behn: elf) boeken het breedst vertegenwoordigd; 23.3% van alle boeken is van de hand van Albert Helman. Met zijn grote oeuvre komt hij ook het eerst in aanmerking voor de conservatieve stelregel: vind ik in de bibliotheek niet het gezochte boek, dan kies ik een ander boek van dezelfde auteur.
2.	Het in Suriname geproduceerde boek blijft sterk achter bij het in Nederland geproduceerde. Van de totaal 49 werken zijn er 16 in Suriname uitgegeven, 13 daarvan komen pas voor vanaf de 23ste plaats in populariteit (vijfmaal en minder). Dit betekent dat slechts 7.4% van alle gelezen boeken in Suriname geproduceerd is. (Hoe dat gebeurde, staat in het volgende hoofdstuk.)
3.	Poëzie ontbreekt geheel (Een ruiker in krantenpapier van Barbara Stephan bevat ook poëzie; vergissen is menselijk). Zelfs waagt niemand zich aan een bundel van ‘volksdichter’ Dobru. De al jaren zeer matige uitslagen van het eerste schoolonderzoek (dat het analyseren van poëzie toetst) werken blijkbaar afschrikwekkend en geven de leerkrachten weinig animo om studenten te stimuleren poëzie op hun literatuurlijst te zetten. Ik zie hier ook een teken in dat poëzie in Suriname bij de lezers helemaal niet zo populair is als

[p. 143]

	wel eens gesuggereerd wordt. Ik waag zelfs te stellen dat de Surinaamse dichters zich zelf aangaande de populariteit van hun werk een rad voor ogen draaien.
4.	Enkel boeken in de Nederlandse taal worden gekozen. (Het enige boekje dat ook een andere taal geeft naast het Nederlands - dat van Siswowitono - werd weer op suggestie van een leerkracht op de lijst gezet.) Als leestaal is het Nederlands nog steeds veruit het populairst (de vergelijking met het Engels kan met deze gegevens uiteraard niet gemaakt worden). Niemand heeft zich gewaagd aan een van de schaarse boeken in het Sranan. Hier worden de resultaten bevestigd van een onderzoekje van G. Kanhai uit 1972 die de populariteit van leestalen in Suriname onderzocht. Daaruit bleek toen dat van de 150 ondervraagden 128 de voorkeur gaven aan het Nederlands.
5.	Uiteraard speelt bij het leesgedrag op scholen ook de beschikbaarheid van secundair materiaal een rol. Dat is er nog zeer weinig. Ik zou bijvoorbeeld niet weten waar een student iets zou kunnen vinden over Helmans reisverslag Het eind van de kaart (1980), terwijl dat boek toch in diepgang, sfeerpeiling en spanning kan wedijveren met Anthony van Kampens Het land dat God vergat (1967) of Redmond O' Hanlons Tussen Orinoco en Amazone (1988).
6.	Het onderzoek is gehouden op een havo. Zowel mulo als vwo geven een iets ander beeld te zien. Een vluchtige blik in de lijsten van de Algemene Middelbare School (vwo) leerde dat de differentiatie daar weliswaar groter is - een enkeling waagt zich zelfs aan de gedichten van Trefossa - maar dat de ‘top tien-lijst’ nauwelijks anders zou uitvallen. Wel scoren de ‘moeilijkere’ boeken als Roemers Over de gekte van een vrouw en De Koms Wij slaven van Suriname daar iets hoger, en willen de minder bekende romans van Helman wel eens opduiken.

Dit zijn conclusies op basis van een onderzoekje naar het leesgedrag van een beperkt deel van de lezers, lezers die bepaald niet altijd uit pure spontaniteit het boek ter hand nemen. Zeker in één opzicht kunnen de conclusies doorgetrokken worden naar alle lezers: het in het buitenland geproduceerde boek overheerst sterk en

[p. 144]

dat zal ook wel zo blijven. In hoeverre hierin dat moeilijke en onuitroeibare psychologische mechaniek van ‘alles van buiten is beter’ een rol speelt, is weer een heel ander chapiter. Een gekoloniseerde psyche levert vaak meer dwang op dan welke verplichte literatuurlijst ook.

Welhaast overbodig om op to merken dat dit evenzeer voor de schrijvers zelf geldt en dan in niet mindere mate voor de naar Nederland getrokken schrijvers dan voor de thuisgeblevenen. Het zich bezinnen op de ‘roots’ heeft in een aantal gevallen ernstige psychoses teweeggebracht, bij Bea Vianen, Leo Ferrier, Glenn Sluisdom, Dorothee Wong Loi Sing en Edgar Cairo. Juist in het geval van Cairo heeft hierin het missen van erkenning bij een groot publiek towel in Suriname als Nederland, ongetwijfeld een rol gespeeld. Het gevoel van miskenning sloeg bij hem om in een vorm van grootheidswaanzin. Aan het eind van 1988 schreef hij in twee maanden tijd zeven boeken die hij ‘Openbaringsgeschriften’ noemt. Drie ervan bracht hij begin 1989 uit onder het impressum ‘Uitgeverij Apuku’: Dante in Motionaeii, De Jezus Passion en Hoogtezang. Hij noemt zich in deze boeken ‘de Tweede Zoon Gods in Tweeduizend Jaar’ en ‘Des Hemels Schrijver’. In furieuze tirades gaat hij tekeer tegen allen die God en Cairo niet erkennen en hij schrijft gedichten in een volstrekt ontoegankelijk ‘Shakespeariaans-Cairojaans’.