Surinaamse schrijvers en dichters

[p. 61]

7 Wie de Surinaamse literatuur leest, leest de Surinaamse geschiedenis
I Eenlingen

Er bestaat weinig Surinaamse literatuur waarin het land niet een centrale rol vervult. Literatuur is tussen Marowijne en Corantijn altijd een vorm van engagement geweest en elk historisch gebeuren van enig gewicht heeft direct zijn sporen in poëzie, proza of toneel nagelaten. Bijna van dag tot dag is de historie van de laatste drie decennia uit de literatuur af te lezen. In deze zin is de Surinaamse literatuur een veel socialere literatuur dan de westerse. Ik heb het elders zo geformuleerd: terwijl in de westerse de navel veelal centraal staat, gaat het in de Surinaamse om de navelstreng, dat is het verschil.

Literatuur is buiten de westerse wereld vooral ook een bindende factor voor een groep, voor een natie, en als zodanig stem van een collectieve identiteit (ik kom daar in hoofdstuk 10 nog op terug). In Hollandse contreien is nationalisme zowat het laatste waarmee je aan kunt komen; in Suriname heeft het er veel van weg dat je zonder een dosis nationalisme niet meetelt. Al vóór de jaren zestig zijn er literaire eenlingen geweest die zich ingezet hebben voor hun moederland en zich verzetten tegen de Nederlandse overheersing.

In 1926 verschijnt de eerste roman van Albert Helman, Zuid Zuid West. Het boek zal vooral bekend worden om zijn epiloog, die niet ten onrechte herhaaldelijk een Multatuliaanse aanklacht tegen het Nederlandse kolonialisme genoemd is. Helman richt zich tot de ‘zondagsbrave kooplieden’ met de woorden: ‘Sinds eeuwen zijt gij dieven, men zegt: geoorloofd. Maar weest dan minstens liefdevolle dieven en geen schurken. Indien gij slechts wist, hoe schoon dit land is, hoe innig het leven daar...’ Eerst in 1983 zal hij een ‘definitieve’ uitwerking geven van wat hij in deze epiloog zegt, als hij met het vijfhonderd pagina's grote, ‘Guyanese’ essay

[p. 62]

De foltering van Eldorado komt. Daarin geeft hij de weinig opwekkende geschiedenis van de uitbuiting van Suriname een plaats in het grotere verband van een ‘ecologische’ geschiedenis van de vijf Guyana's.

In 1934 was het Anton de Kom die met zijn grote essay Wij slaven van Suriname aansloot bij wat Helman slechts pamfletmatig aan de orde had gesteld in de laatste bladzijden van zijn debuutroman. De Koms essay is door jarenlang onderzoek historisch onderbouwd. Des te merkwaardiger is het dat het opent met een curieuze vergissing: De Kom situeert in zijn eerste zin Suriname op het zuidelijk halfrond. Belangrijk is het niet, belangrijker is het dat wie maar een greintje gevoel heeft voor Suriname wel geroerd móét worden door de aaneenrijging van gruwelijkheden die De Kom ten tonele voert. Met kracht van argument en meeslependheid van stijl verwoordt zijn essay de roep om een zelfstandig Suriname. In 1934 moet het revolutionair geklonken hebben en zijn naam als communistische oproerkraaier - hij was toch ook uit Suriname verbannen - moet lang hebben doorgewerkt. Het is nauwelijks voor te stellen dat hij voor sommigen nog steeds suspect is.

Wij slaven van Suriname kwam uit in een gecensureerde versie, vanwege ‘de opmerkzaamheid van zekere zijde voor dit boek betoond’, aldus de uitgevers. Het navolgende stuk werd nooit in deze versie in de boekuitgave opgenomen. Het verscheen in De Tribune van 23 mei 1933 en maakt deel uit van de verzameling geschriften en toespraken die het Anton de Kom - Abraham Behr Instituut zal uitbrengen onder de titel A. de Kom spreekt. De passages die niet in Wij slaven van Suriname voorkomen, heb ik gecursiveerd:

Een Surinaamse Spartacus

De neger Baron was vroeger slaaf geweest bij de Zweed Dahlberg, één der vele vreemdelingen die in Suriname binnen korte tijd er in slaagden grote schatten te vergaren. Reeds in zijn vroegste jeugd muntte de jonge zwarte uit door een zo bijzondere intelligentie, dat zijn meester het nuttig oordeelde, hem (iets wat anders voor

[p. 63]

kleurlingen vrijwel nooit geschiedde), in de kunst van lezen en schrijven te laten onderwijzen. Bovendien liet zijn meester hem een ambacht leren en nam hij hem later mede op een vacantiereis naar Holland.

Wonderlijke wereld, die zich hier voor de begaafde jonge zwarte opende! Hoe zagen zijn levendige, gitzwarte ogen, het beeld in ener maatschappij, waarin het woord slavernij zelf nauwelijks bekend scheen! Hoe klopte zijn hart sneller bij het zien ener samenleving waarin de arbeid, hoe schamel ook in vele gevallen beloond, in ieder geval toch verricht werd zonder dat een blanke officier zijn zweep deed knallen boven de ruggen van de werkers! Hoe brandend dankbaar moet zijn hart geweest zijn, toen zijn meester beloofde ook hem, bij zijn terugkeer in Suriname, de vrijheid te zullen schenken!

De jonge Baron was een slaaf met vleugels, een dromer van grote dromen, maar een realist tevens, die de wrede beelden van zijn kindsheid niet kon vergeten, een liefdevol broeder voor zijn verwanten in de ellende. Het was in Baron's jeugd, dat een strenge geseling: zevenhoekse Spaanse bok, gevolgd door brandmerking op beide schouders, tot één der lichtere straffen voor een slaaf werd gerekend. Het was in Baron's jeugd, dat drie slaven tot strenge geseling op alle hoeken van Paramaribo werden veroordeeld, waarna men hen op de ene wang brandmerkte en hen vervolgens de beide oren afsneed. Het was in Baron's jeugd, dat twee onschuldige slaven, wegens een kleine misgreep, gebrandmerkt werden op beide wangen, waarna men hen beiden één der voeten afgehakt heeft.

Misschien heeft Baron, ergens in een kleine Hollandse dorpskerk, de dominé horen preken over de hoge roeping van Mozes, die zijn volk wegvoerde uit de slavernij in Egypte. Misschien zelfs heeft hij gedroomd, dat hij zijn volk, tot de vrijheid zou kunnen voeren, zonder bloedvergieten, met hulp en steun van edele liberale geesten, zoals zijn meester, die hem zelf immers de bevrijding toegezegd had.

Arme kreupele dromen, arm bedrogen vertrouwen op het woord van een blanke! Nauwelijks in Suriname terug, bleek

[p. 64]

Dahlberg zijn woord vergeten en verkocht hij de jonge neger aan één van zijn vrienden, die het nodig achtte, de beginselen der slavernij opnieuw aan deze opstandige geest te onderwijzen, door hem onder de galg een Spaanse bok toe te dienen.

Doch de veerkracht van de jonge vrijheidsheld was door de gesel van zijn meesters niet te breken. Hij verliet in de nacht de plantage en werd weldra één der voornaamste aanvoerders van de opstandige troepen. Door zijn grote energie gelukte het hem, de verstrooide revolutionaire massa der Marrons bijeen te brengen, om gezamenlijk de blanke overheersers aan te vallen vanuit de sterkte die hij opgericht had. Dit fort, de versterkte stad waarheen alle ontsnapte slaven der plantages vluchtten, omdat, onder de muren dier sterkte, hun makkers reeds voor hen de akkers beploegd hadden, waarop zij dadelijk in hun levensonderhoud konden voorzien, droeg de trotse naam: Boucou, dat is: ‘Tot stof vervallen’, ten teken dat Baron en zijn mannen eerder tot stof wilden vergaan, dan dat zij zich aan de blanken overgaven.

Als zich rond 1970 de idee van een onafhankelijk Suriname steeds sterker in het politieke denken aftekent, verschijnen de eerste roofdrukken van Wij slaven van Suriname. Zo is er een met een gravure van een 18de-eeuwse guerrillastrijder uit de Narrative of a five years' expedition against the Revolted Negroes of Surinam van John Stedman uit 1796, waarin een hamer-en-sikkelsymbool is aangebracht. De erven De Kom konden niet nablijven en in 1971 verschijnt de eerste reguliere herdruk van De Koms essay, overigens ligt Suriname daarin nog steeds op het zuidelijk halfrond.

De felle aanklacht van Anton de Kom tegen de sociale ellende en onrechtvaardigheid werd opgepakt door Wim Bos Verschuur. In zijn toneelstuk Woeker dat op 12 mei 1936 in première ging, stelt hij de geldzucht waarmee kredietgevers de armen belagen aan de kaak. Hoe de verhoudingen in die tijd lagen bleek wel toen hij als Statenlid op last van gouverneur Kielstra in 1943 werd geïnterneerd. Een duidelijke opgaaf van redenen werd niet gegeven, maar het is wel duidelijk dat de petitie die hij aan koningin Wilhelmina

[p. 65]

had gericht met het verzoek om de gouverneur - vriend van de moffen - van zijn functie te ontheffen, hier alles mee te maken had. Van de literaire nalatenschap van Willem Bos Verschuur, die in 1985 overleed, is helaas nog steeds niets in drukvorm verschenen.

Julius Gustaaf Arnout Koenders heet voluit de man die in Suriname beter bekend staat als Papa Koenders en die een van de meest gedreven voorvechters voor een eigen Surinaamse (en voor hem was dat: creoolse) cultuur en identiteit geweest is. In dezelfde tijd als De Kom en Bos Verschuur schrijft hij soms zeer felle artikelen. Hij doet dat onder de naam Kris Kras in De schakel tussen school en huis, bijdragen voor het merendeel over het onderwijssysteem en over de opvoeding. Hij presteert het om geheel op zijn eentje gedurende tien jaar een maandblad uit te geven en het praktisch ook geheel zelf vol te schrijven in het Sranan en het Nederlands: Foetoeboi (Loopjongen), dat verscheen van mei 1946 tot april 1956 (het laatste in Suriname verschenen literaire tijdschrift, Bro (Adem), had een heel wat kortere adem en hield het één nummer vol). Koenders schrijft over cultuur, over volksgebruiken, over politiek, over onderwijs en vooral over de volkstaal: het Sranan, dat toen nog het ‘Neger-Engels’ werd genoemd. Hij vertaalt het ‘Ik zag twee beren broodjes smeren’ in die taal en, al is de latere vertaling door Helman van Molières L'amour médecin tot Lobi na boen datra van een andere orde, het maakt allemaal deel uit van wat Koenders zelf hier zo duidelijk zegt: ‘Na mijn weggaan uit de school (1936) heb ik mijn proeven niet gestaakt en wat ik van schoolkinderen las en hoorde, leerde mij dat de veranderende tijden hier geen veranderingen hadden gebracht en het is daarom dat ik in de “Foetoeboi” altijd weer te velde ben getrokken tegen een verderfelijk onderwijssysteem, dat de mensen ertoe brengt elk geloof in zichzelf, d.i. hun zelfrespect, over boord te gooien. Wie mij wil nadoen met de steekproeven zal de waarheid wel moeten erkennen van onze odo: Takie bakra nanga froestan bakra na toe. De bakra (taal), het Nederlands, praten en het verstaan, zijn twee verschillende zaken.’

[p. 66]

Na de Tweede Wereldoorlog is het ook Albert Helman weer die zich roert. Bij W.L. Salm te Amsterdam, de uitgever die later naar Suriname zal verhuizen, verschijnt in 1945 Suriname aan de tweesprong, niet onder Helmans schrijversnaam, maar onder de naam van zijn burger-alter ego, Lou Lichtveld. (De verdeling van zijn oeuvre over die twee namen, daar kom je niet helemaal uit.) Lichtveld/Helman grijpt in zijn nieuwe betoog terug op de ideeën die koningin Wilhelmina heeft uitgesproken over de nieuwe koers die moet worden ingeslagen ten aanzien van de Nederlandse overzeese rijksdelen. ‘Een koningsbelofte is een belofte die stellig gehonoreerd moet worden,’ schertst Helman en met een beroep op het Atlantic Charter bepleit hij een positie voor Suriname los van de ‘koloniale windsels’.

In april 1951 - hij is dan al een paar jaar in Suriname - schrijft hij de brochure Suriname's nationale aspiraties, die in 1953 bij de Amsterdamse Arbeiderspers uitkomt, eveneens onder de naam Lou Lichtveld. Met zijn bekende voorkeur voor het excentrieke woord ontvouwt hij hierin zijn ideeën over een alomvattend ontwikkelingsplan. Of er veel van dat ideeëngoed gerealiseerd is onder het Statuut dat het jaar daarop in werking trad en dat de nieuwe verhouding tussen ‘moederland’ en ‘west-indische gebiedsdelen’ regelde, is maar sterk de vraag.

In deze naoorlogse jaren schrijft Albert Helman ook gedichten in het Sranan. Een selectie uit dat werk heeft hij samengebracht in een bundel met de titel Adjosi (Vaarwel), die hij echter altijd in portefeuille heeft gehouden.

Enkele eenlingen scharen zich in deze tijd in de traditie De Kom - Bos Verschuur - Koenders. Albertina Rijssel (1899-1954) en Sophie Redmond (1907-1955) schreven toneelstukken met een sterk opvoedende functie, grotendeels in het Sranan en gericht op de onderste lagen van de bevolking. Van de laatste, Surinames eerste dokteres en een die zich de sociale en hygiënische wantoestanden onder de armen sterk aantrok, verzamelde Thea Doelwijt in 1972 Vier toneelstukken. We zien daarin hoe Sophie Redmond op haar eigen wijze vorm gaf aan het nationale belang. Zo behandelt

[p. 67]

Misi Jana e go na stembus het belangrijke onderwerp van het algemeen kiesrecht. Met het stuk Een dikke zwarte vrouw als ik eerde Thea Doelwijt in 1984 deze bijzondere vrouw die viool speelde achter gesloten gordijnen, want, zoals zij zelf zei, ‘het is geen gezicht voor de mensen: zo'n dikke vrouw met zo'n kleine viool’.

Een aparte plaats wordt ingenomen door Rahman Khan (1873-1972) die hierin met de vorigen overeenstemt, dat hij zichzelf ook een opvoedende taak had toebedeeld. Deze Brits-Indische immigrant uit het jaar 1898, liet in 1953 en 1954 twee poëziebundels verschijnen: Doha Shikshavali en Gyān-Prakāsh. Hij houdt de hindostanen voor zich niet aan westerse of creoolse levensstijlen aan te passen, benadrukt de waarde van de religie, bejubelt de koninginnen Wilhelmina en Juliana (en krijgt dan ook prompt zijn lintje van Oranje-Nassau) en treurt over de Watersnoodramp van 1953 in Nederland. Theo Damsteegt heeft uitgeknobbeld dat hij schreef in het Hindi en in talen die het West- en Oost-Hindi vertegenwoordigen. De Encyclopedie van Suriname noemt hem een ‘bekend Hindi-letterkundige’, een kwalificatie waarin we de enthousiaste pen van Jnan Adhin kunnen herkennen, maar niettemin blijft toch de vraag hoeveel lezers hij met zijn in India, in het Devanagari-schrift, gedrukte bundels heeft bereikt. Deze munshi [onderwijzer] Rahman Khan ontleent zijn belang aan het feit dat hij al vroeg de nationale gevoelens verwoord heeft van een groep die nog maar betrekkelijk kort in Suriname was.

Het nationalisme als politiek-culturele beweging kreeg het eerst gestalte in de culturele vereniging Wie Eegie Sanie (Onze eigen dingen) in Nederland in de jaren vijftig. Gert Oostindie heeft er in het hoofdstuk dat hij in In het land van de overheerser ii (1986) aan Wie Eegie Sanie wijdt, op gewezen dat het hier vooral om een creools nationalisme ging en dat is het zeker evenzeer geweest als dat het nationalisme van Rahman Khan een hindostaans nationalisme was.

Drijvende kracht achter de beweging was Eddie Bruma, in de jaren vijftig student in de rechten te Amsterdam, later jurist en po-

[p. 68]

liticus die op de voorgrond of achter de schermen altijd een rol heeft gespeeld in Suriname, niet in de laatste plaats na 1980 als politiek vertrouwensman van de militairen. Bruma was mede-samensteller van het Suriname-nummer van De Tsjerne in 1952. Daarin, dus in het Fries, verscheen zijn verhaal ‘De fuik’, dat vervolgens in 1956 terechtkwam in Meesters der negervertelkunst in het Nederlands en ten slotte als ‘Maswa’ in het Sranan in het tijdschrift Tongoni (1958). Bruma schreef voorts toneel en poëzie.

Tot Wie Eegie Sanie behoorde voorts Hein Eersel, die een beperkt aantal gedichten schreef en zich als taalkundige inzette voor de emancipatie van het Sranan. Hij treedt op in het reisverslag The middle passage (1962) van V.S. Naipaul. Het is het vroege begin van de jaren zestig, onder de creolen leeft nog sterk het geloof dat het mogelijk moet zijn het Nederlands als officiële taal te vervangen door het Sranan. Eersel is in die tijd verbonden aan het Bureau Volkslectuur. Naipaul zoekt hem daar op en vraagt hem of het Sranan subtiliteit en poëzie kan uitdrukken. Als hij Hein Eersel een gedicht van Thomas Wyatt voorlegt, wordt het prompt voor hem in het Sranan vertaald.

Overigens waren de internationale contacten van Wie Eegie Sanie uiterst beperkt, desalniettemin kan de groep als de Surinaamse representant van de négritude-beweging gezien worden. Leopold Senghor, Aimé Cesaire en Léon Damas hadden de basis gelegd voor een beweging die na de Tweede Wereldoorlog een grote vlucht zou nemen. René Maran (Martinique), Jacques Roumain (Haïti), Nicolas Guillén (Cuba) en Afrikaanse schrijvers in Parijs stelden de koloniale realiteit tegenover de sluier van het exotisme. Eerst in 1966 zal het te Parijs verschijnende tijdschrift Présence Africaine, ‘revue culturelle du monde noir’, negen gedichten van Surinamers opnemen. In de jaren vijftig vonden de Surinamers in Nederland aansluiting bij de Friezen in wier minderheidspositie zij zich herkenden. Als belangrijkste literaire wapenfeit van Wie Eegie Sani zou, zoals we al in hoofdstuk 2 zagen, de verschijning van het Suriname-nummer van De Tsjerne gaan gelden, een samengaan van Friezen en Surinamers ‘yn de striid foar eigen tael

[p. 69]

en kultuer’ zoals het voorwoord zei. Taal en cultuur: de strijd zou zich weldra verplaatsen van het Friese en het Hollandse naar het Surinaamse waar al zovele eenlingen het kruit hadden aangedragen dat op ontbranding wachtte.