Nieuwe Surinaamse verhalen

[p. 47]

Paul Marlee
Celia en Cecilia

Hij gaat liggen op het bed, hoewel hij helemaal geen slaap heeft. Hij kan de slaap dan ook niet vatten. Célia is in de keuken bezig de potten en pannen bij elkaar te zetten om straks de afwas te doen. Daarna begint ze te bezemen. Hij ligt naar haar te kijken door de open deur, wanneer ze de eethoek doet. Hij geeft het maar op, hij kan toch niet slapen. Hij loopt wat rond, botst bijna tegen haar op. Dan gebeurt het. Wat eigenlijk onvermijdelijk is in deze situatie. Hij kan zijn handen niet van haar afhouden. Hij houdt haar vast, streelt haar over haar bovenarm en ze staan in geen tijd innig te zoenen. Ze zegt plotseling dat ze moet qaan afwassen. Hij laat haar los en

[p. 48]

gaat weer zijn slaapkamer in waar hij weer wat probeert te liggen. Hij hoort haar nu bezemen in de keuken, daarna voor in het huis.

Na een poos komt ook zijn slaapkamer aan de beurt. Wanneer zij met de bezem vlak bij het bed staat, pakt hij haar hand vast en trekt haar op het bed. Ze zoenen en houden elkaar strak vast. Het wankele, houten bed maakt vreselijke kraakgeluiden en hij hoort de buurvrouw van rechts als het ware vlak naast zich door de dunne muur heen. Hij maakt zich ongerust vanwege de vele kraakgeluidjes van het bed, komt op een idee en legt de matras op de grond naast het bed. Ze stribbelt tegen maar hij trekt haar mee. Hij wil haar hebben! Wat het ook kosten mag! Ze heeft het nog nooit gedaan zegt ze, ze weet niet hoe, ze is bang: ze is nog maagd. Deze ontwikkeling heeft hij niet verwacht, ze is al 21. Hij weet niet in hoeverre ze jokt of niet. Ze is gewoon en eenvoudig, ze neemt de dingen zoals ze op haar afkomen. Ze heeft iets gelatens over zich. Heeft ze iets fataals? Is dit niet het juiste woord waar hij naar zoekt? Ze geeft niet mee, ze is bang. Ze is bang dat hij weg gaat gaan, ver weg. Ze voelt aan dat hij naar Suriname gaat terugkeren of misschien zelfs verder weg, naar Europa. Hij zegt tegen haar om niet te praten, ‘silencio’ (stil), fluistert hij, ‘la vecina’ (de buurvrouw). Hij hoort een verdacht ritselen in de keuken van buurvrouw, welke naast zijn slaapkamer ligt. De

[p. 49]

afscheidingsmuur is gehorig, terwijl de vliering tussen de twee huizen open en primitief is. Hij durft het venster van zijn slaapkamer, dat op het achtertuintje uitkijkt, niet dicht te doen. Dat hoort ze direkt en dat gaat haar argwaan nog meer opwekken. Hij vraagt Célia om naar de andere slaapkamer te gaan, de kamer vóór, daar hebben ze geen last van buurvrouw: de straat maakt hopen lawaai en de muur die de twee eenvoudige huizen scheidt, schijnt daar iets dikker te zijn. Ze wil niet, staat op en neemt de bezem weer in de hand.

Hij ligt een poos. Dit is een ideaal moment. Ze zijn alleen thuis en eenmaal begonnen moet hij doorgaan en de konsekwenties aanvaarden. Als hij met haar gemeenschap heeft gehad is zij medeplichtig en kan ze niet meer aan Cecilia vertellen dat hij haar heeft lastiggevallen, wat het einde van zijn verblijf hier in het huis van haar zus zou betekenen en tevens terugkeer naar het wonen op kamers zonder meer. Hij heeft het hier ideaal: naast zijn eigen slaapkamer heeft hij het hele huis voor zich: een goed geoutilleerde keuken met ijskast, een eethoek met nieuwe tafel en stoelen, een kleine voorkamer. Allemaal zaken die hij erg miste voorheen. Uiteraard heeft Cecilia nog haar eigen slaapkamer voorin, naast de voorkamer. Toch is het de Faust in hem die haar echt wil verleiden.

Hij pakt het lichte matras van zijn bed op en

[p. 50]

deponeert het in de slaapkamer van Cecilia, wier hangmat nog steeds daar vastgebonden is, aan ijzeren ringen in de muren bevestigd. De voordeur die op de straat uitkomt, doet hij op de grendel. Daarna loopt hij naar de keuken, benadert haar teder en vraagt haar mee te gaan naar de voorslaapkamer. Ze wil niet. Hij weet niet wat hij moet doen. Opeens pakt hij haar vast, tilt haar op en draagt haar naar voren. Ze wil tegenstribbelen maar is te verrast om iets te doen, ze steekt haar ene arm uit en wil een stoel vasthouden, de ijskast, maar ze doet niets. Hij legt haar op de matras op de grond en duikt snel achter haar aan, voordat ze pogingen doet op te staan. Ze kussen, zoenen, klemmen elkaar vast en worden warm. De zon die aan de voorzijde van het gebouw opkomt en nu ergens boven het huis staat, draagt middels de opgelopen en ingesloten warmte in de kamer het zijne ertoe bij. Hij probeert beneden te komen met zijn rechterhand, ze houdt zijn hand vast, het gevaar kennende. Hij streelt haar dijen, probeert weer; wanneer ze tegenstribbelt laat hij los. Zo leveren ze een strijd welke wel meer dan een kwartier duurt. Op een bepaald moment wil hij opgeven. Het is als het proberen te vangen van een machtige vis: zodra de lijn te strak wordt touw geven, zodra je zwakke momenten merkt, strakker aantrekken. Haar broekje is nat geworden voelt hij, ze is heet, er is geen twijfel aan. Hij klemt haar ene

[p. 51]

arm vast, worstelt met haar. Bewust van het feit dat ze op het punt staat haar maagdelijkheid te verliezen, vecht ze met alle macht om hem te weerstaan. Ze trekt haar broekje weer omhoog, houdt het broekje vast. Hij klemt haar nu steviger onder zich met al zijn kracht, met zijn totale gewicht. Het lukt hem eindelijk het broekje af te krijgen. Nu weet hij instinktief dat de strijd gewonnen is. Zoals het uiteindelijk moment van het binnenhalen van de vis kritiek kan zijn, zo vecht ze verschrikkelijk tegen hem; ze raken van het matras af en hij leidt haar kronkelend, slank en sterk lichaam in de richting van de hoek van de kamer. Hij is hard als mahonie, in de hoek zit ze vast en hij komt, hij komt, Jézus hij komt!

Ze zijn beiden kletsnat van het zweet, zijn t-shirt is helemaal nat. Ze liggen op het matras, ze huilt eventjes, ze kijkt hem aan als een gevangen diertje en vraagt of hij van haar houdt. Hij houdt echt van haar, ze is helemaal niet gemaakt of zo, ze is echt, helemaal zichzelf. Hij zoent haar over haar hele gezicht. Hij voelt zich schuldig. Waarom is hij haar in Godsnaam gaan lastigvallen. Hoe gaat dit allemaal aflopen? Hij is hier voor een jaar om zijn kennis van de Spaanse taal op te voeren en hij heeft nog hooguit drie maanden voor de boeg. Dit betekent dat ze vaker met elkaar naar bed zullen gaan, zodra Cecilia, haar onattractieve, oudere zus, het huis uit is. Ze lijkt hem echt een type om sowieso zwan-

[p. 52]

ger te worden. Een kind hier achterlaten zonder vader lijkt hem verschrikkelijk. De ellende die hij hier heeft gezien bij de armen is schokkend. Zij studeert wel op een instituut voor hoger onderwijs, maar ze is nog lang niet klaar en de salarissen zijn niet om over naar huis te schrijven. Daarnaast heeft hij zijn baan in Suriname en zijn vele andere verplichtingen. Hij denkt terug aan haar zus Cecilia, die twijfelde of ze hem wel in huis zou nemen. Ze had het geld dat hij zou betalen dringend nodig, vooral nu het niet zo best ging met haar kleine drogisterij in de binnenstad. Cecilia had gezegd dat ze het niet meer wist, dat ze bang was. En dan de bijna identieke woorden van Célia, dat ze bang was dat hij ver weg zou gaan. Hij voelt de krachten van het noodlot aan het werk. Voorzover hij weet heeft hij maar één kind, dat bij zijn vroegere echtgenote in huis is en meer wil hij niet hebben, vooral niet hier. Indien ze, zoals ze gewend is, vanuit haar dorpje Espirito Santo bij haar zus komt blijven, ziet hij het allemaal gebeuren. Behalve de colleges waarvoor ze enkele malen per week de anderhalf uur durende busrit maakt, heeft haar zus, die pan noch bezem weet vast te houden, haar hulp in de huishouding dringend nodig. Hij moet wat voorbehoedmiddelen zien te kopen.

Ze gaat een bad nemen. Het is al haast vijf uur! Hij neemt wat later ook een bad en gaat wat frisse lucht happen buiten op de stoep. Eerst

[p. 53]

is hij bang voor de buren, zullen ze iets aan hem merken? To hell met de buren.