Nieuwe Surinaamse verhalen

[p. 15]

Paul Bandel
Gas

Ach, een direkte aanleiding is er niet, maar het moest er toch een kéér van komen. En het lijkt dat ik rustiger ben dan anders, nu ik weet dat het toch echt gaat gebeuren. Het lijkt dat ik het aan mijn ogen kan zien als ik in de spiegel kijk. Maar dat zal ik me wel verbeelden.

Ik heb een uur geleden de ovendeur opgemeten, en daarna van een dikke krant een soort voorhang gemaakt. Onderin maakte ik een gat waar ik m'n nek doorheen zal steken, waardoor het de vorm kreeg van zo'n wc-kleedje dat sommige mensen aan de voet van de toiletpot leggen. Daarna bekeek ik de binnenkant van de oven met een zaklantaarntje, en ik maakte alle openingen dicht met andere stukken krantenpapier.

[p. 16]

Daarna wachtte ik een uur, bier en rum drinkend. Ik wilde niet het risico lopen dat onverwacht bezoek mij zou betrappen bij het treffen van de voorbereidingen.

Maar nu is het half één, en er zal niemand meer komen. Ik verstevig de kranten voorhang door er nietjes in te slaan en door er vertikaal twee verfkwasten op te plakken. Met dekens en kussens maak ik iets waardoor ik min of meer comfortabel voor de oven hoop te kunnen liggen. Vooral de op 15 centimeter hoogte rechtvooruitstekende ovendeur is daarbij een probleem. Ik ga even ‘proefliggen’, op mijn zij, ik steek mijn hoofd in de oven. Bijzonder ongemakkelijk. Ik sta weer op. Ik moet zó gemakkelijk liggen dat ik in slaap kan vallen. Ik leg ook een kussen in de oven. Ik zet de achterdeur open om de kans op een ontploffing van het straks in de keuken opgehoopte gas wat minder waarschijnlijk te maken. Het is niet nodig dat de halve straat de lucht invliegt.

Kwart over één. Ik wilde oorspronkelijk wachten op slaperigheid voordat ik in de oven zou gaan liggen, maar het is waarschijnlijk slimmer om maar vast te gaan liggen, dan komt de slaap vanzelf wel. Ik schakel alle elektrische apparaten uit en trek een dun jasje aan. Het licht uit in de kamer, het licht uit in de keuken. Op de tast loop ik naar de oven toe, ga op mijn knieën op de kussens zitten, voel waar de krant hangt, en

[p. 17]

waar het gat zit om mijn nek door te steken. Ik ga op mijn rechterzij liggen, til de krant iets op en leg mijn hoofd in de oven. Ik sluit de krant rondom mijn nek. Alles lijkt goed afgesloten te worden. Ik heb scotchtape binnen handbereik gelegd om de boel vast te plakken, maar dat lijkt me nu niet echt nodig. Ik voel vast waar de knop van de oven zit, maar wil wachten tot ik bijna in slaap val voor ik hem opendraai.

Wanneer ik wakker word zie ik dat er tóch kieren naast de krant zitten, en ik zie ook dat het niet helemaal donker meer is. Ik blijf liggen, zoek met mijn handen de vloer af om de tape te vinden. En met moeite plak ik op de tast het papier zo goed mogelijk vast aan de oven. Ik lig nog wat te denken waaróm ik het nou eigenlijk doe, maar ik kom er niet echt uit.

Met mijn linkerhand ga ik weer op zoek naar de knop van het fornuis. Ik draai de knop open. Er ontstaat direkt een oorverdovend gesuis. Ik ben bang dat dat me wakker zal houden, en draai de knop iets verder door, naar een lagere stand. Het gas stroomt nu wat minder luidruchtig de oven binnen. Ik ruik het gas direkt, en val bijna direkt weer in slaap.

Een doordringende gaslucht, en iets hards wat in mijn zij drukt. Ik ben weer wakker. Ik weet niet hoelang ik heb geslapen. Het gas stroomt in elk

[p. 18]

geval nog, en ik lig nog steeds met mijn hoofd in de oven.

Hoe moet je je derdegraads brandwonden aan je gezicht voorstellen? Ik word ineens verschrikkelijk bang voor een ontploffing. Het zweet breekt me uit. Heel voorzichtig beweeg ik mijn hand omhoog, tot ik de knop weer voel. Ik ben bang dat alleen al het krantenpapier een vonk zal veroorzaken. Ik vind de knop, en moet hem weer over de hoogste stand heendraaien. Weer even het verschrikkelijke kabaal, maar daarna is het doodstil. Ik durf me nauwelijks te bewegen. Heb ik misschien statisch geladen kleding aan?

Trillend trek ik me terug uit de oven. Het zweet loopt over m'n rug. Ik verwacht elk moment een explosie. Héél erg voorzichtig sta ik op. Het is maar nauwelijks lichter geworden buiten. Blijkbaar heb ik maar éven geslapen de tweede keer. Ik ben erg moe, loop even wat door het huis heen en weer, maar hurk toch al gauw weer neer voor de oven. M'n hoofd lijkt vreemd leeg. Misschien door het gas, misschien door de drank.

Ik voel dat ik zo weer zou kunnen slapen. Ik aarzel even, ga daarna op m'n rug voor de oven liggen en steek mijn hoofd weer door de opening in de krant. Ik lig nu pas echt gemakkelijk, en kan nu ook veel beter zien of er nog kieren zijn. Ik pak weer de tape en plak alles opnieuw nauwkeurig dicht. Met een t-shirt sluit ik de opening

[p. 19]

rond mijn hals nog wat beter af. Is het meeste gas toch nog ontsnapt de vorige keer? Ik ben nog steeds volkomen rustig. Ik heb me voorgenomen iets te doen, en ik zál het doen. Met mijn rechterhand draai ik het gas open. Weer gesuis, maar ik draai de knop nu veel minder ver door. Weer direkt de gaslucht. Ik lig rustig en ontspannen te wachten. Na een tijdje voel ik een vreemd getintel in mijn voeten en handen, alsof ik hasjiesh heb gerookt. En mijn hoofd is nu echt leeg, volkomen leeg. Daar knapt een mens van op.