Het wondere lied

[p. 48]

Hemelvaart der Liefde.

Ik stal uw ziel uit uwe donkre oogen
In nacht van storm en regen, als ik joeg
Gestrengeld in een rukwind voort en loech
Luid om 't gebruis der boomen wildbewogen.

Wij joegen voort, totdat uw ziel mij vroeg:
‘Waar wij nu wel tesamen henentogen?’
Ik zweeg en zag u aan met mededongen -
Wonder en liefde en dat was u genoeg.

Wij joegen voort, opcirkelende in
De zuilen lucht, die - als een vliegend woud
Van boomen-storm - langs rotsen en ravijn

Donderden voort.... tot waar het rustbegin
Versmolt in 't zinkend woeden, 't zinkend goud
Der sterren.... tot.... waar enkel zielen zijn.