Het wondere lied

(1920)–Pierre Kemp– rechtenstatus



[pagina 9]
Het wondere lied
[pagina 11]
Het wondere lied. Het was er - van waar Wist niemand - dat klaar En lijze wijdklinkende lied, Dat klonk over d'aard Als een zwanenvaart Over meer van muziek langs zingend riet. Men hoorde overal Den reinen schal, En sommigen meenden, van achter De sterre' is 't gedaald En waar toovrend straalt De bleekgouden sterrenwachter.
[pagina 12]
't Kwam neergezegen Als fijne regen, En meerderen meenden, dat Het was gekomen Als de avonddoomen Uit weiden rondom de stad; Dat het kwam van de zee En de wind het mee- Gevoerd had over het land; Of van de Sirenen, Die lokkend weenen; Van de Loreley langs den rotsenwand; Dat het kwam uit een oord, Dat geen mensch behoort, Doch alleen de zielen toeganklijk is, Waar een eeuwige vrede Zingt om een stede Van glans, de zaalgen tot lafenis.
[pagina 13]
En aldoor klonk klaar Dat wonderbaar Geluid, dat de luchten vulde; Door denkers bepeinsd, Niet door spotters ontveinsd Om 't geheimvolle, dat het omhulde. Op de aarde werd 't stil En het schelle gegil En fluiten van treinen en booten klonk Niet meer en verstomd Was, wat raasde en bromd' Als motoren en 't daavrend machinengebonk. De straten waren Vol bonte scharen Van menschen van allerlei stand en rang; De wagens stonden Stil in het ronde Bij de menigt' die luisterde naar het gezang.
[pagina 14]
Dat werd staag sterker; Aan raam en erker Staken bewoners de hoofden uit, Hielden vragen gericht Naar het gouden licht Hun oogen, getogen naar 't wondre geluid. Van die werken wilden De armen verstilden, Alsof een geheime macht ze bond En zij moesten hooren De wondere koren, Die jubelden in de ruimten rond. Steeds luider klonk 't lied Als een zee - die ziedt - Van golven muziek, die breken op 't strand Van ruischende rotsen; Als zingende schotsen IJs, brijz'lend op kust van een wonder land.
[pagina 15]
En machtiger zwol er Het ruischen tot voller Gebruis en gedreun, als een orgelen-woud, Waar uit pijpen-boomen De tonen stroomen En stollen tot blaadren van klankengoud; Tot duizend koren In elkander verloren Doch immer in vleklooze harmonie; Tot een ommegank.... Tot een veldslag van klank, Door kanonnen gedonderde melodie. De aarde dreunde. De huizen kreunden, En ieder meende, dat de aarde ging Vergaan in dat wonder Geluidgedonder Ontploffend muziek, dat in 't luchtruim hing.
[pagina 16]
Nog een aanval, als van Violen, en dan Nog een al-overweldigend bazuingeschal - Dan klonk minder sterk Als gezang in een kerk - Staag zwakker het lied. En de klankenval Werd, als in herfst een woud, Waar de bladeren - goud - Bij duizenden wanklen ter aard; - Als een bloesemregen Op perken en wegen Van een lentetuin, als er de wind door vaart; Als een ruischen van halmen Koren, in kalmen Avond, wen er de wind door zucht; Als het zweven van zaden Of herrefstdraden Bij bleekgouden zonschijn in weekblauwe lucht;
[pagina 17]
Als in schaduw van loover De zonnetoover, Die er goudene ringen in weeft; Als 't verbleeken der sterren, Wen de daagraad reeds verre Het luchtdomein heroverd heeft. Zóó het stervende lied Verdween in 't verschiet, Als de sikkel der maan in een zilvren doom; Als een lief gezicht - In verten van licht Versmeltend, na zaligen liefdedroom. Nog even ruischte er Een laatste gefluister, Als ging in de lucht iets voorbij, Dat in 's menschen wezen Tot 't diepste kon lezen Zijn vreugde, zijn smart, zonden-slavernij.
[pagina 18]
En aller oogen Staarden bewogen Waar 't laatste geruisch uit de lucht verdween; Die de liefde haten Nog meer verlaten Dan - voor de komst van het lied - voorheen; Doch ook zij, wier leven Steeds rein gebleven Was, voelden een smart om het henengaan Bij een hoop, mettertijd In eeuwigheid, Als een klank in dat wondere Lied te slaan.

Vorige Volgende

Het wondere lied

Het wondere lied.