Verzameld werk. Deel 3

[p. 1306]

Herinnering

Op verre hoogte brandt een bevend licht
- als een eenzame ster - in avondgrijs
en 't is, alsof om 't licht iets - als een wijs -
beeft - lijk de kleine vlam - door een gezicht

- lief en bemind, gedroomd - gezongen, van
lang... lang vervlogen dagen van een schoon
geluk, dat men eens had... waarvan de toon
herinnert, dat men 't niet meer hebben kan;

dat niet weeromme komen zal, waarom
de ziele smeekt en d'armen zich naar strekken
en grijpen in de lucht, als om 't te wekken
en't ziende komen weer te juichen ‘Kom!’,

Doch... dáar... is... niets... de verre hoogte blijft
eenzaam... verlaten en het weiflend licht
beeft angstig... angstiger... 't is of het zwicht
voor eene donkre macht, die het omdrijft

en 't is nu of een kreet om hulp de lucht
snijdt - uit het diepst der ziel -... d'errinnering
wil sterven in een kreet... wijl 't licht verging,
als d'eenige gedachtnis aan 't genucht

dat ging voorbij... voor eeuwig... schoon gedroomd...