Verzameld werk. Deel 3

[p. 1301]

Lenteliederen.

Vogels van glans in onafzienbre rij
zond hij naar 't land, waar zijne bruid gevangen
was, in de macht van koning IJs. 't Verlangen
van hunnen Meester klonk in hunnen schrei.

Doch de Oude waakte, 't slagzwaard dreunde hij
zoó, dat de wouden rilden, en men hangen
zag doode zonneboden in de sprangen
en 't lage hout der sombre woudvallei.

Dan zijne boden niet wéer ziende keeren,
werd zijne woede wittig-vuur. Hij liet
zijn strijdkreet schallen over IJsland's boorden.

Men sloeg den strijd, en na een hevig weren
vocht Hij den Oude naar het eeuwge noorden,
voerde zijn bruid juichend naar 't glansgebied.