Verzameld werk. Deel 3

Kerstnacht van den boeteling.

Zwijgt, klokken, zwijgt, beweegt uw bronzen tongen
niet meer en doet mij niet in 't donker weenen;
de schoone tijd, waarin ik heb gezongen
kerstleysen, is zoo lange... lange... henen...

O, laat mij met mijn schande toch alleene
en doet mij niet, de handen saamgewrongen,
bidden, niet-willend bidden, en gedwongen
denken aan vreugden, die voor goed verdwenen.

O, klokken galmend door de reine stilt'
van sterren, die als medelijdende oogen
staren op mij, o, zwijgt toch, zoo ge wilt!

En kùnt gij niet, boort zonder mededoogen
dwars door die ziel, wier liefdë is verkild
tot Hem, voor Wien zij eenmaal lag gebogen...