Verzameld werk. Deel 3

[p. 1275]

Egoïsme.

Ik had mij-zelf beloofd een berg te zijn
met gladde glooiing, gepolijste flanken,
opdat niet ééne van der menschen klanken
van smart zich hechten zou aan mijn terrein,

want ruige hoogten blijven nimmer rein
van 't klagen uit het dal, 't gekerm der kranken
en ik, ik wilde van dat menschlijk janken
voor immer en voor goed ontslagen zijn.

In trotsche ruste hoog op 't dal gelegen,
zoo meende ik mijn' belofte te volbrengen
en nimmermeer om andrer leed te plengen

een traan... Daar klonk een jammerschrei me tegen
uit 't dal... Een schok deed mijnen berg bewegen,
die schreiend zich met 't schreiend dal ging mengen.