Verzameld werk. Deel 2

[p. 887]

Een nieuwe nuance ‘inkoop-blauw’

Aan Lily Maessen en Harry Prick

In negentien honderd dertig en één
op de zestiende oktober
zat in de trein een dichter alleen.
De lucht was toen niet sober,
want hij schreef met als tafel zijn rechterknie,
al neuriënd naar eigen melodie:
‘De dag staat zo strak, zo inkoop-blauw
en zilver over de dingen geklokt.
De prijs van het schone in man en vrouw
is tegen hun voorhoofd geblokt’.

Er leefde toen ook een klein meideke,
dat speelde zo graag met haar lievelingspop,
gekleed in satijntje en zijdeke;
de prijs stond er wel niet meer op.

Sindsdien zijn jaartjes voorbijgegaan,
dat kind is niet meer alleen.
Waarom ook eenzaam in het leven te staan
met niemand om je heen?

Zo kon het gebeuren en is het gebeurd,
al is het nu voorjaar en maar april,
dat de dag plots inkoop-blauw werd gekleurd
door een dichtergril.
Er is nu wéér een jonge vrouw,
een Lily helemaal inkoop-blauw!

Maar nu geeft de dichter het op.
Alleen! hoe heette die lievelingspop?