Verzameld werk. Deel 2

[p. 867]

Kerstpastorale voor fluit, fagot en harp

De ster

Al zong de Ster nu ook zo luid,
als zij kan schijnen,
er zou geen mens met zulk een fijne snuit
zijn om langs de lijnen
van zijn oren op te vangen
haar verlangen.
Of wordt met wat stil bloeit naar vrucht van licht
door 't woordeloze in twee sterrewangen
straks niet de schoonste sfeer om 't Kind gedicht?

De driekoningen

Driekoningen zijn altijd één fagot
in het innig spoeden naar hun kleine God.
Het wezen van die Ster, zo wonderbaar alleen,
boort door de krachten van hun bidtoon heen
en houdt hen om hun instrument bijeen.
De Zwarte Koning bromt de diepe tonen,
de anderen gorgelen met die hoger wonen.
Al straalt die Ster nu nog zo weids en schril,
zij lijkt in dit Gebeuren toch te stil.
De Engelen zijn nog niet vernomen,
maar ook nog nooit te laat gekomen.

[p. 868]

De maagd en het kind

Zulk een Moeder en Zulk een Kind
doen altijd samen harp in 't ongestoorde
en met hen mee de goedertrouwe wind
langs sleëend met de gebroken accoorden
van zulk vertroostelijk gerucht
in heel zijn aangenaam gespreide vlucht.
De Koningen wenken het elkaar: het is geen schijn,
als de arpeggio's van het Kind nog groter zijn.

Opkomst en dans van de herders

Maar nu wordt het ook tijd voor de benen
en 't zachte schudden met de rompen.
Alles wiegelt al op de spontane tenen;
twee lammetjes op hun kleine klompen
kunnen nog niet zo goed mee.
Het Kindje houdt Zijn vingertje gerezen
en Moedertje wordt er op gewezen:
kijk eens, die twee!
De Herders ruilen beurten van geluid.
Het wordt bijzonder druk op die éne fluit.
Tot algemene vreugde in zulk een sterreglans
geleidt het trio nu de pastorale dans.