Verzameld werk. Deel 2

[p. 793]

Geduld, mijn gek!

Waar kan ik schoner zijn dan in een gek!
Als ik mijn wenkbrauwen nog wat verguld
en cirri-veren langs mijn ogen trek,
waarbij ik zing: geduld, geduld, geduld!

Te staren in groot ledig of er komt,
wat toch niet komen kan en niet bestaat,
terwijl mijn vinger op mijn vingers somt
de tijd en 'k zing: wat is het met mij laat!

Het wordt zo doof om mij, dat ik iets vraag
aan 't Iets. Het zegt: bij gek-zijn hoort gezang.
En komt die schone tijd dan nog vandaag?
Want ik zing wel geduld! Duurt het nog lang?