Verzameld werk. Deel 2

[p. 784]

Symptomen

Ik dwaal maar weer door 't landschap van mijn leegte
en blaas de bomen, hier gebouwd van stof,
weg in de ruimte en waar hun gruiz'ling neeg te
gronde worden de heuvels grof en dof.

Mijn koele handen vragen aan mijn wangen:
Siert gij mijn ziel nog? Zijt gij maar carton,
dat ik in vleeskleur om mijn leed heb hangen,
om dit niet te verraden aan mijn Zon?

Wat is er aan mijn oude jeugd begonnen
en wat heeft mij dit alles aangedaan,
dat ik in streken grijzer als betonnen
bouwsels moet doelloos heen en weder gaan?

Wat helpt het me als een kind met hardgroen wollen
muts mij komt vragen: of ik kano vaar?
als 'k niet meer weet, wanneer ik kijk in 't bolle
gelaat, of 'k naar een meisje of jongen staar?

Er is zo veel, dat 'k niet meer kan vergeten
en evenveel, dat 'k niet onthouden mag
en nog veel meer, waar 'k niets meer wil van weten
en meest dat andre, waar 'k verdofd om lach.