Verzameld werk. Deel 2

[p. 582]

Les vieux galans et les trésorières surannées

sous les Dominos pourpres et feuilles mortes

Met een purperen blad op het hart
van de jas en héél de stad
met Vrijthof als verwelkte tuin...
Met een camée in gittig zwart
en Cupido's kleur in het verdorde blad,
wandelend zigzag en schuin,
gaan de oudjes naar de laatste parade.
De kleren kunnen nog mee en baden
doen de ogen in gebroken licht.
Maar gebroken is ook elk gezicht.
De ruïnes van hun schoonheid sluipen om
het stenen manifest van de kolom,
genaamd: Perroen.
Hun lippen schetsen een laatste zoen.
Wat laat zich niet meer doen?