Verzameld werk. Deel 2

[p. 539]

Lilac fiction

Ik wil dat gedichtje niet zingen
over die tenen van seringen.
Al vier dagen houd ik het tegen
en krijg het toch niet gezwegen.
Daar is het dan en ik ontken
niet, dat ik de dichter ben.

Hij heeft die tenen geroken
en naar goede oude gebruiken
ze ondanks hun verweer gestoken
onder zijn okselpruiken.
Daarna de opstandigen gesust
en de portretten van hun nagels gekust.
In al haar grootsheid is de liefde liever vies
en dat is geen verlies.