Verzameld werk. Deel 1

[p. 358]

De torens van Maastricht
Nachtverlangen

De heren torens hebben mij vannacht gegroet!
De maan vloog blank en breed. De lucht was goed,
als groen likeur groot over 't dal verzaamd.
Er klonk een ruime klank, ook klok genaamd.

De blauwe dijen van de huizen blonken.
De ronde borsten van de bruggen zonken.
Er zwol een naam uit iedere stratenvouw
mijn zoekende ogen langs. Die naam was: Vrouw!

Zo zong ik het voor acht en twintig jaar.
Is de lucht nu niet zo goed en klaar?
Wordt Maastricht dan niet meer beleefd,
als de Stad, die één Grote Liefde heeft?

Maastricht beleeft nog eeuwig haar begin,
maar ík... mijn lichaam sluimert langzaam in.