Verzameld werk. Deel 1

[p. 353]

Maastricht en ik
Een polyptiek
1956

[p. 355]

Luchtruim angelussen

't Is middag. Mijn hoed wordt blauw.
Zonlicht hangt bellen om mijn oren.
Mijn mannenhart is haast van vrouw,
zo heb ik het weer aan mijn stad verloren.
De kerk- en burgerlijke torens,
geëmailleerd aan het kokend azuur,
staan op een ondertoon van hoorns
in varende klokjes van vuur.
Reeds tel ik het eerste driemaal drie
in een luchtprovincie boven Maastricht,
als de gelijke melodie
met andere timbres, gericht
door de wind, aanwaait van achter Wijk.
Ik voel me ineens naar boven drijven,
trek mede in litanieën campanulen rond,
met zin om eeuwig zo te blijven
en te prevelen met blauwe mond.
Ik meen me opeens gelukkig en rijk,
nu ik in deze paradijzelijke zinging
de muziekjes der Angelussen vergelijk.
Ben ik tóch jury op deze hoge reis?
Waar is de oorkonde en waar de prijs,
of is 't geheel hier buiten mededinging?
De zon gruizelt uit naar het dal
der stad en de glijdende schaal van de Maas.
De poëzie der Angelussen kroont nu overal
daken en bomen met haar gouden M,
tot met 't verklingelen van de laatste klokjes-stem
zijgt uit de werkelijkheid het schone waas
en ik met droge mond
weer sta op de begane grond.