Verzameld werk. Deel 1

[p. 308]

Begrafenisje spelen

Mijn poppetjes heb ik begraven,
mijn kindertjes zijn nu dood.
De kistjes liet ik niet schaven,
ze zijn van blik en lood.
De heuveltjes, waar zij in rusten,
zijn getekend met een klein kruis,
waarop in strikken met lussen
palmtakjes van achter ons huis.
Ik kan ze maar niet vergeten
en bid er een weesgegroet
onder de sterren na 't avondeten,
eer ik naar bed toe moet.

Marcel, gaan wij samen kijken,
het is mij een te eenzame gang.
Om alleen van hun grafjes te strijken
het zand, ben ik toch te bang.
Wij staan bij de kleine kuilen,
onze dodekens zijn niet eens vergaan!
Stoute Aarde, is dat niet om te huilen,
waarom heb je je plicht niet gedaan?