Verzameld werk. Deel 1

[p. 296]

Klaprozenlaan

Wie gaat daar naar het Noorden heen en
loopt nog zo fris?
Staat er niet gedrukt van zijn benen,
dat het haast gedaan met hen is?

De zon heeft hier wel niets te zeggen.
De blauwe lucht zwijgt in accoord,
maar de populieren overleggen,
hoe de stilte kan worden gestoord.

Hij doet of hij bloemen wil plukken
uit de bittergekruide lucht.
Zou hij niet liever zich bukken
naar een vroeggevallen vrucht?

Het schijnt, hij wil gaan zingen.
Zijn lippen zijn anders zo droog.
Het is of zijn tong de dingen
op die lippen even bewoog.

Luister, daar begint iets te zoemen
van onder zijn zwarte hoed,
tot waanzin om al de bloemen,
die hij zo tellen moet.

Dat komt van de ruitjesrode
klaprozen in de zon,
waarmee hij om de tijd te doden
het gebed van zijn telling begon.

Ja, ik ben op weg naar Nijmegen,
naar de Oude Heselaan,
waar een vier en een zes zo genegen
met een andere vier samenstaan.

[p. 297]

 

Ik wil daar even gaan groeten,

 

ik heb nu nog de tijd.

 

Haast zal ik afscheid nemen moeten

 

voor de modernere eeuwigheid.

 

 

 

Hoeveel klaprozen moet ik nog tellen,

 

terwijl ik hun stilten er mee schen?

 

Hoeveel zon zal mij nog vergezellen,

 

eer ik er ben?