Verzameld werk. Deel 1

[p. 224]

Finale

Maar nu neem ik dit ‘hij’ tot mijn beschik
en al dit nijdgesmaal verglorie ik.
Die Donkere-Anonieme-der-Jasmijnen,
nerveuze Vrouw met speciale lijnen,
waarop God niet jaloers werd - zij is Zijn dier,
gelijk wij dat allen zijn - en mijn pleizier
aan haar geklede en ongeklede Emotie
vindt in mij weerklank van uitgeweider notie,
dan jurken spannende met poule-motieven
in wit en koningsblauw om de statig-lieve
en evenwichtige bekoorlijkeden
van wie niet donker zijn zou en te treden
meent in het volle licht, waar de Anonieme
wil zwerven in de schemering van het intieme.
Om daar met timbre, haast moederrijp, te zingen over
het kinderen der dingen tussen het lover
en tussen de glimlach ener overgave om boven
de vruchten van haar buste te geloven,
hoe zij haar deel aanminnig voorbereidt
in het grootse werk der groene vruchtbaarheid.

Hebt je zulk een mond als zij?
Wat geeft het mij,
als ik er maar je lievelingslikeur
proef branden op je stuk humeur
en nauw iets van je Spaanse ziel? En kun je je ogen
sluiten als zij dat kan? In-stil en toch bewogen
tot zij de ziel roept uit mijn lippen en ze drinkt
gelijk ik ze haar bied?

Ik luister...

en er klinkt

niets van je wederwoord. Het wordt ook niet verwacht.
Maar in háár zoek ik de vergetelheid voor deze nacht
zo lentig-zomers, vol van uilig ruisen
der noctophile vlinders om het suizen
van de bloeiende ligusters en dat air
boven de zwijmende textielen op Cythère...
Zij beidt in het sluieren van de geur der zilverlinden.

[p. 225]

 

Met straling, nimmer aan jouw mond te vinden,

 

ontvang ik nu in overpracht van rhythme en vuur

 

haar Vrouw, meer dan als heet segment Natuur,

 

bereid tot elke gift. Ik maak haar ogen snel

 

tot concubinen van de mijne in het spel

 

te keren op de divan van haar wangen

 

de mijne in het steigeren van mijn verlangen

 

en met de lippen gloeiend en wond

 

beslaap ik de bloemkolf, kloppende in haar mond,

 

terwijl ik in ultime tongenkus

 

het heimwee naar de paring niet meer sus.