Verzameld werk. Deel 1

[p. 189]

De grote verrassing

De Zon schijnt op de gouden haren
aan de buitenkant van mijn arm.
Mijn begeerten zijn weer varen
en ik voel mij gelukkig-warm,
want er fonkelen regenbogen
in het teder metaal van mijn haar,
tot vreugde voor mijn ogen
en muziek voor hun gestaar.

Als ik straks niet meer die haren
zal hebben in zulk een zon
en van hun glans niets bewaren
voor het hiernamaals kon,
wat dan?

Zo dicht ik nu al drie dagen

over de dingen van na de Dood
en treur het meest in mijn klagen
om 't toekomstig gemis van de Schoot.

Ik móet de Schoot toch bezingen
in zijn roodste en diepste mond
en ver van de zwarte dingen
van onder de grond,
op elk feest in de zon te dromen
bij mijn haar met zijn jeugdige schijn
en wat na de Dood zal komen,
moet de Grote Verrassing zijn!